หลังเทศกาลออกพรรษาหน้าที่ของทหารแห่งล้านนาที่ต้องอยู่ประจำการ ณ
เวียงนันทบุรีก็สิ้นสุดลง
เมื่อมีคำสั่งจากเวียงนพบุรีศรีนครพิงค์ให้ถอนทัพพันธมิตรของทุกเมืองออกจากนันทบุรีให้หมดสิ้น
เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมาทาง
นพบุรีศรีนครพิงค์ เล็งเห็นแล้วว่า เวียงนันทบุรี ไม่มีทางคิดแข็งเมือง หรือคิดแยกตัวเป็นอิสระแน่นอนแล้ว...
คุ้มของเจ้าหมื่นเรืองณรงค์จึงนิมนต์พระสงฆ์มาฉันท์เพลและชาวคุ้มจะได้ใส่บาตรให้เป็นศิริมงคลสืบไป
เช้าตรู่ของเวียงนันทบุรีที่เมืองที่โอบล้อมไปด้วยภูสูงและดอยดงมากมายพอถึงหน้าหนาวจึงถูกปกคลุมไปด้วยไอหมอกหนา
จนยื่นมือออกไปเพียงนิดก็ไม่สามารถเห็นได้แม้กระทั่งนิ้วมือตัวเอง...
เมื่อฤดูหนาวเข้ามาเยือน
เวียงน้อย เวียงงามแห่งนี้ก็หนาวเย็นยะเยือกไปทั่วทั้งอาณาจักร
ตอนหัวค่ำแต่ละบ้านก็จะรีบหุงหาข้าวปลาและเข้านอนกันแต่หัววัน บ้างก็ก่อกองไปนั่งล้อมรอบกองไฟเพื่อบรรเทาความหนาวเหน็บ
ชายชาวเวียงจากที่เคยเปลือยอกนุ่งแค่เตี่ยว
ก็หันมาใส่เสื้อผ้าที่มิดชิดขึ้น มีผ้าห่มคลุมไหล่ พันคอ
เพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย
เช้านี้เสียงไก่ยังไม่ทันจะขัน ฟ้ายังมืด ไอ้แก้วรีบลุกขึ้นอาบน้ำชำระกายเพื่อรีบไปดูแลเจ้านาย
ทั้งเรื่องน้ำชา
อาหารคาวหวาน การแต่งกาย เพื่อให้ทันก่อนที่ พระ เณร ที่นิมนต์ไว้จะมาถึง
แม้หนาวเหน็บเพียงใด
เหน็ดเหนื่อยเพียงไหน แต่การที่เด็กหนุ่มเคยทำงานอยู่ในคุ้มเจ้ามาแต่เล็ก
จึงมีวินัยในการนอน
การตื่น ถึงแม้กลางคืนเจ้านายจะมีงานเลี้ยงดึกดื่นเพียงไหนก็ตาม
ผู้เป็นมหาดเล็กอย่างไรก็ต้องตื่นมาทำหน้าที่
เช่นหลายๆ
คืนที่ผ่านมา เพราะใกล้กำหนดกลับเวียงเชียงแสนแล้ว ขุนนาง ท้าว พญา แห่งนันทบุรี
จึงถูกเชิญให้แวะเวียนมาร่วมสังสรรค์อยู่ไม่ได้ขาด
ไอ้แก้วแต่งกายเรียบร้อยก็ไม่ลืมนำผ้าคลุมกายผ้าฝ้าย
อันทอมือด้วยฝีมือปราณีตลวดลายแบบเฉพาะของเวียงนันทบุรี
ที่ เมืองแมน
ชายคนรักซื้อมาฝากจากกาดกลางเวียง เพื่อนำคลุมห่มไหล่
แล้วรีบรุดเดินไปที่เรือนใหญ่ของเจ้านายกับเมียท่าน โดยมีบรรดานางรับใช้พักอาศัยอยู่ร่วมบนเรือนใหญ่ด้วย
เดินไปถึงประตูทางขึ้นเรือน
ทหารยามชาว เวียงเชียงแสน หุ่นกำยล่ำแข็งแรงสองนาย
กำลังก่อกองไฟเอามือผิงกองไฟที่ลุกโชติช่วง
อากาศหนาวเย็นเยี่ยงนี้ได้เห็นกองไฟก็รู้สึกดีใจยิ่งแล้ว ไอ้แก้วรีบเดินเข้าไปขอนั่งผิงไฟด้วย
“หนาวนักๆ
เลยเน้ออ้ายสัก อ้ายบุญ”
เด็กหนุ่มตั้งใจจะขอผิงไฟเพื่อไล่ความหนาวสะท้านก่อนจะขึ้นไปดูแลเจ้านาย
เมื่อเข้านั่งใกล้ๆ
เด็กหนุ่มจึงได้กลิ่นยาสูบคละคลุ้ง!!! จากการสูบของทหารยามทั้งสองนาย
ทำให้ไอ้แก้วอดคิดถึง
"หม่องจี" ชู้รักชาวพม่า
นักเลงคุมกาดที่เวียงเชียงแสนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เพราะชายฉกรรจ์ชาวพม่าร่างยักษ์หน้าดุดันเป็นชู้หนุ่มที่แนบเชยนิยมสูบเป็นชีวิตจิตใจ
อยู่ใกล้ยามใดก็จะได้กลิ่นยาสูบติดกาย
ติดเสื้อ และสโล่งลุนตะยาทุกครั้งที่แนบชิด
ในคราวแรกไอ้แก้วก็ไม่คุ้นกับกลิ่นยาสูบที่หนุ่มพุกามสูบพ่นจนควันโขมง
ในยามที่ติดตามไปสมสู่ที่เรือนพม่าของอีกฝ่าย
แต่เมื่อสนิทชิดเชื้อจึงยิ่งรู้สึกเคยคุ้น
ยามใดได้กลิ่น บวกกับความคมคาย สูงใหญ่
และล่ำสันของอีกฝ่ายจึงทำให้อารมณ์ซาบซ่าน!!!
มโนภาพในตอนร่วมรักกับหนุ่มชาวพุกามประเทศเกินในหัวด้วยจิตคิดคำนึง
พม่าหนุ่มหน้าดุดันผู้มีอาวุธขนาดมโหราฬกว่าใครในใต้หล้าอย่างที่ไอ้แก้วไม่เคยพบพานมาก่อน
อีกทั้งลีลาของชู้รักชาวพม่าหน้าดุดันคนนั้นก็ล้ำเลิศชวนถวิลหามิใช่น้อย
ถึงแม้ว่าตอนนี้ไอ้แก้วจะมีชัวิตที่แสนสุข
เพราะมีเมืองแมน กับจะขื่อ อยู่ร่วมในเรือนเดียวกัน
แต่เนื่องจากหลายวันมานี้เจ้านายมีงานเลี้ยงตลอด
ทั้งจัดที่คุ้ม และถูกเชิญให้ไปตามคุ้มเจ้า ท้าว พญา
และขุนนางใหญ่ของเวียงนี้อยู่ทุกคืน
ไอ้แก้วเองจำต้องติดตามไปดูแลรับใช้
ทำให้เลิกดึกดื่นทุกคืน จนไมมีเวลาแม้กระทั่งร่วมสังวาสกับสองหนุ่มคู่รัก
และจากการที่ไม่ได้เสพสังวาสกันมาหลายวัน
อารมณ์ธรรมชาติอันล้ำลึกที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ยามได้กลิ่นยาสูบฉุนๆ
จึงทำให้อารมณ์ถวิลหาแก่นกายของชายหนุ่มจึงบังเกิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ทหารหนุ่มหน้ามนทั้งสองคนอยู่ในวัยฉกรรจ์
ร่างแกร่งงาม ห่มด้วยผ้าห่มผืนหนาๆ ทับชุดทหารล้านนาอีกชั้นหนึ่ง
“แม่นล่ะ...ข้าหนาวจนหำหดแล้วเนี่ย
ฮ่าฮ่าฮ่า”
ทหารหุ่นแกร่งหน้าละอ่อนที่ชื่ออ้ายสัก
กำที่เป้าตัวเองไปแล้วพูดด้วยอารมณ์คึกคะนอง
จนไอ้แก้วกับทหารที่ชื่ออ้ายบุญพลอยหัวเราะจนตัวงอตาม
“แต่พอได้เอากับแม่ญิงเดี๋ยวมึงก็ควยแข็งอยู่ดีนั่นแหละก๊าไอ้สัก...ฮ่าฮ่าฮ่า”
อ้ายบุญแซวเพื่อนทหารคู่หูอย่างคะนองปาก
ทะลึ่งตีงตังตามประสาชายฉกรรจ์ สร้างความสนุกสนานในวงผิงไฟยิ่งนัก
อ้ายสัก อายุ 23 ปี
หน้าตาละอ่อน หุ่นสูงล่ำ หน่วยก้านแข็งแรง
อ้ายบุญ อายุ 22 ปี หน้าตาละอ่อนกว่า น่ามอง น่าชมกว่า
และมีผิวที่ขาวกว่า แต่รูปร่างกำยำล่ำสันนั้นไม่แพ้กันเลย
ทหารหนุ่มหน้าละอ่อนทั้งสองรูปกายกำยำ
ล่ำสัน แกร่งงามสมชาย สับลายขาดำพร้อย ตัดกับผิวที่ขาวจึงยิ่งทำให้ชวนมอง
ทหารทั้งสองแม้มาจากเวียงเชียงแสนเหมือนไอ้แก้ว
แต่ทั้งสองก็อยู่ใต้สังกัดของเจ้าเมืองเชียงแสนโดยตรง
อันเป็นเจ้านายของเจ้าหมื่นเรืองณรงค์
แตถูกใช้ให้มาอารักขาเจ้าหมื่นผู้เป็นนายของไอ้แก้ว
มันสองคนตอนอยู่เชียงแสนเด็กหนุ่มก็เคยเห็นบ้างแต่ไม่เคยได้ทักทายกัน
จนกระทั่งตอนมารบกับเวียงนันทบุรีในครั้งนี้
เจ้านายพวกมันก็ให้ทัพเชียงแสนทั้งสิ้นทั้งปวงคอยติดตามรับใช้เจ้านายไอ้แก้ว
หลายเดือนมานี้ต้องเจอพวกมันทั้งสองอยู่ทุกวันจึงทำให้ไอ้แก้วสนิทสนมพูดคุยด้วยอย่างถูกคอ
เพราะทหารสองคนนี้พูดจาอ้อล้อ
ตลก และ คึกคะนอง สนุกสนาน ตามวิสัยหนุ่มๆ ที่ยังรักสนุก
"เอ้านี่...
เอ็งสูบก่อ..."
อ้ายบุญดึงยาสูบมวนใหญ่ออกจากปาก
แล้วยื่นส่งให้ไอ้แก้ว
เด็กหนุ่มยกมือปฏเสธพัลวัน
แต่ก็ถูกอ้ายบุญบังคับให้สูบไม่ยอมหยุด
เด็กหนุ่มทนการรบเร้าของอีกฝ่ายไม่ได้จึงจำต้องสูบ
พลัน!!!
สมองก็วูบไหว ดวงดาวเต็มฟ้า ตาลายพร่างพราย!!! ราวกับคนกำลังร่ำสุราจนเมามายก็ไม่ปาน
"แค้กๆๆ!!!...
"
เด็กหนุ่มถึงกับสำลักอยู่หลายทีควันยาสูบเพราะเป็นการสูบครั้งแรกในชีวิต
สองทหารยามถึงกับหัวเราะขำจนน้ำตาเล็ด!!!
"ฮ่าฮ่าฮ่า!!!...
เอ้าๆๆ เดี๋ยวมหาดเล็กของเจ้านายก็ตายหรอกมึงไอ้บุญ"
อ้ายสักพูดไปก็หัวเราะไป
ขบขันในอาการของไอ้แก้วที่ไม่ประสาในการสูบยา
เด็กหนุ่มหลับตาแน่นิ่ง
พยายามสูดหายใจลึกๆ แต่อาการเหมือนคนเมายาสูบยังคงไม่หาย
“เมื่อคืนนายเลิกดึกนักๆ
เน้อ เอ็งก็ยังตื่นขึ้นมาได้ ดีแต๊ๆ”
อ้ายบุญทหารหน้าชมไอ้แก้วแววตาที่มองมหาดเล็กของเจ้านายมีแววเจ้าชู้วิบวับ
อ้ายสักที่เป็นเพื่อนคู่หูก็รู้ว่าเพื่อนทหารของมันแอบชอบมหาดเล็กหนุ่มอยู่ เพราะเวลาไอ้แก้วเดินผ่านไปผ่านมาก็จะมองไม่วางตาทุกครา
“มันเป็นหน้าที่ดอกอ้าย...
แต่จะไดก็ดีสู้พวกอ้ายบ่ได้ดอก... หนาวแต๊หนาวว่าจะอี้ยังต้องมานั่งเฝ้ายาม”
เด็กหนุ่มชมเชยกลับไปเพื่อเป็นกำลังใจให้กับทหารทั้งสองนายที่รักษาหน้าที่ด้วยดี
ทหารยามคนที่สองก็ยิ้มร่าอย่างพอใจ
ภายใต้แสงกองไฟสีส้ม
ตอนนี้ไอ้แก้วพลันเห็นทหารหนุ่มอย่างอ้ายบุญทหารหนุ่มว่าชวนมอง
หน้าตาทหารหนุ่มคมคายหล่อเหลา
หุ่นกายของมันสองแกร่งงาม
ผิวขาวแบบชาวล้านนา เมื่อต้องแสงไฟยิ่งชวนมองยิ่งอย่างน่าประหลาด
นี่เพราะฤทธิ์ยาสูบหรืออะไรทำให้สายตาเด็กหนุ่มพร่ามัว
อารม์ประหลาดคุกรุ่นไปทั่วสรรพรางกาย!!!
ไอ้แก้วพยายามสลัดศรีษะให้หลุดจากความคิด
แต่พอเปิดตา สายตากลับยิ่งได้เห็นว่าอ้ายบุญ และอ้ายสัก เป็นชายฉกรรจ์ที่ชวนสังวาส!!!
ภาพทหารทั้งสองเหมือนมายาพร่างพราย
จาก 2 คนกลายเป็น 4 คน นั่งหัวเราะด้วยสีหน้าขบขับเด็กหนุ่ม
พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังก้องอยู่ในหัว...
ไอ้แก้วกุมหัวที่เริ่มหมุนวนด้วยอาการเมายาสูบแค่อึกเดียว!
และทันใดนั้น
อยู่ดีๆ อ้ายบุญก็เข้ามาโอบเอวเด็กหนุ่ม มือหยาบกร้านบีบตะโพกขาวๆ
ที่ยังไร้ลายสักอย่างถือวิสาสะแล้วไล้มือไปมา
“หนาวๆ
จะอี้ถ้าได้ไผมากอดคงจะมีความสุขแต๊ว่าเน้อ... เอ็งว่าก่อ”
อ้ายบุญทหารหนุ่มหน้าละอ่อนร่างกำยำกระซิบข้างหูเด็กหนุ่มแววตาเจ้าชู้ใส่
เด็กหนุ่มที่อยู่ในอาการไม่สมประกอบเท่าใดนักตอบอีกฝ่ายไปราวละเมอ
“แล้วจะไดอ้ายบ่หาเมียคนเวียงนี้ซักคนล่ะอ้าย...
หนาวๆ จะได้คลายหนาว”
ไอ้แก้วพูดไปด้วยซื่อไม่รู้ทันในคำของทหารหนุ่มหน้าละอ่อน
นั่นคงเพราะกำลังเมายาสูบ
“ข้าแค่อยากได้คนกอด...
ยังบ่อยากได้เมีย”
อ้ายบุญทหารหนุ่มลูบไล้ไปมาตามแขนขาไอ้แก้วจนเด็กหนุ่มเริ่มขนลุกซู่!!!
ด้วยเริ่มรู้ความนัย
อ้ายสักทหารหน้ามนคนแรกก็เข้ามากอดไอ้แก้วบ้างด้วยกลัวเพื่อนทหารได้เปรียบ
“ข้าก่อหนาวแต๊ๆ
เอ็งพอจะช่วยพวกข้าให้ครายหนาวได้พ่องก่อ”
อ้ายสักถือวิสาสะซบไซ้ไหล่และที่ซอกคอเด็กหนุ่ม
จนไอ้แก้วสยิวกายวาบหวิว!!!
ฤทธิ์ยาสูบพื้นเมืองทำเอาเด็กหนุ่มอาการไม่ปกติ
ทั้งมึนงง วูบไหว และอารมณ์ทางเพศก็คุกรุ่น!!!
“อ้ายสัก... อย่าๆ
อย่าทำจะอี้!!!...”
“น้องบ่อยากหื้อมันทำ...จะอั้นขออ้ายทำได้ก่อ...
หือออ”
อ้ายบุญทหารหนุ่มหน้าตาหล่อผิวขาวหุ่นงามถือโอกาสซอกไซ้ตามหน้าตาซอกคอไอ้แก้วด้วยอารมณ์กลัดมัน
มือกร้านๆ
ล้วงเข้าไปบีบบี้ผิวใต้ร่มผ้าและยอดอกของไอ้แก้วอย่างหื่นกระหาย!!!
“อ้ายบุญอย่า!!!
อย่าอ้ายมันบ่าดี...อืมมม”
อ้ายบุญจับมือเด็กหนุ่มให้ไปกำที่อาวุธของตัวเองที่เริ่มจะผงาดลุกโชนแข็งปั๋ง
“น้องชอบก่อ...
ช่วยอ้ายซักเตื้อได้ก่อ... อ้ายอยากเอาน้อง อ้ายชอบน้องมาเมินแล้ว...”
อ้ายบุญทหารหน้าหล่อกระซิบกระซาบข้างรูหูเด็กหนุ่มไปด้วยอามรมณ์ทางธรรมชาติที่เริ่มปะทุ!
ทหารหลายร้อยนายนับตั้งแต่มารบครั้งนี้ก็ไม่ได้เสพสังวาสกับแม่ญิงเลย
นานนับหลายเดือน
เวลาที่เจ้านายมีแม่ญิงวัยละอ่อนคอยรับใช้เดินขึ้นเดินลงเรือน
พวกมันก็ได้แต่ชะเง้อตาคอยมองตามด้วยความอยากใจจะขาด
ด้วยแม่ญิงเวียงนี้ตัวเล็ก
ผิวขาวอะหล่องฉ่อง หน้าตาจิ้มลิ้ม นุ่งซิ่นงาม สไบสีสด หน้าท้องขาวนวล
ชายใดก็หมายปองมาครองคู่
แต่เป็นกฎของการหย่าศึก
ว่าห้ามล่วงประเวณีลูกเขาเมียใครผู้ที่พ่ายแพ้สงคราม
ทหารเหล่านี้ที่ต้องร้างบ้านมาไกลจึงอ้างว้างเดียวดาย
เวลามีความต้องการก็ได้แต่ช่วยตัวเองไปจนสำเร็จความใคร่
แต่ทหารผู้ใดโชคดีก็จะได้เมียเป็นคนเวียงนี้ไม่ต้องนอนเหงาเปล่าเปลี่ยว
ซึ่งนั่นก็น้อยเต็มทีเพราะไม่ค่อยมีสาวใดอยากได้ทหารต่างเวียง
“อ้ายบุญอย่าอ้าย!!!...”
ถึงแม้จะร้องห้ามแต่เรี่ยวแรงที่จะทัดทานกลับถดถอย
เสียงที่อู้อี้หายเข้าไปในลำคอ
จนทหารหุ่นแกร่งหน้าหล่อทนไม่ไหวอีกต่อไป
เพราะมันเองก็รับรู้ได้ว่ามหาดเล็กหนุ่มเองก็มีความต้องการเกิดขึ้นแล้ว
มันจึงทั้งฉุด
ทั้งลาก เด็กหนุ่มเข้าไปหลังพุ่มแก้วไม่ไกลจากกองไฟ ด้วยอาการกลัดมัน
“มากับอ้ายนะๆๆ
อ้ายรับรองว่าบ่เมิน...”
ไอ้แก้วไม่อาจขัดขืนความต้องการตามธรรมชาติของร่างกายได้เช่นกันจึงไม่ได้ร้องให้คนช่วย
จนถูกทหารแห่งเวียงเชียงแสนฉุดเข้าหลังพุ่มไม้สำเร็จ! อ้ายสักจึงช่วยดูต้นทางให้แต่ไม่วายกำชับเพื่อนทหารคู่หู
“เวยเวยเน้อไอ้บุญ...
กูขอเอาตวย...”
ไอ้แก้วถูกอ้ายบุญจับกอดจูบลูบคลำซุกไซ้
ซอกซอนตามหน้าตาเนื้อตัวจนมหาดเล็กหนุ่มเนื้อตัวอ่อนระทวย
ในอ้อมกอดของทหารยามหนุ่มหุ่นแกร่งกำยำ
สองแขนของไอ้แก้วกอดรอบคอทหารยามอย่างลืมตัวในขณะที่หทารยามหน้าละอ่อนก็ดูดจ๊วบๆ
ที่หัวนมสีสดทั้งสองข้างอย่างเมามันด้วยอารมณ์รุนแรงตามธรรมชาติที่เรียกร้อง
“ซี้ดดดด!!!”
ทหารหน้าละอ่อนกอดฟัดไอ้แก้วอย่างเร่าร้อนและรวบรัดเพราะใกล้เวลาเช้าตรู่ตะวันเบิกฟ้าอีกไม่ช้า
เกิดมีใครมาเห็นเข้าพวกมันมีหวังโดนเฆี่ยนหลังลายแน่ๆ
มันจึงรีบจัดการปลดเปลื้องเตี่ยวของไอ้แก้วออกแล้วจับขาไอ้แก้วอ้ากว้าง
“ถุ้ยๆ!!!”
ทหารหน้าละอ่อนหุ่นแกร่งถ่มน้ำลายใส่ประตูหลังของไอ้แก้วแล้วถอดเตี่ยวตัวเองออก
อาวุธขนาดเกือบ 7 นิ้ว!!! ตั้งเด่
น้ำไหลเยิ้มบ่งบอกว่ามีอารมณ์ต้องการแค่ไหน
“ขออ้ายเอาเน้อ...”
อ้ายบุญพูดเหมือนกระซิบแล้วกดองคชาติแข็งกล้าเข้าในตัวไอ้แก้วช้าๆช้าๆ
“อื้อออ!!!”
ไอ้แก้วเหมือนจะร้องทหารหน้าละอ่อนผิวขาวาจึงประกบปากปิดไว้แล้วกดทีเดียวมิดด้าม!!!
“อื้อออ!!!”
ลำลึงค์ทั้งดุ้นมุดเข้ารูของไอ้แก้วไปจนมิดด้าม!
แล้วทหารหนุ่มก็ไม่หยุดให้เสียเวลา
ทั้งกระแทก
ทั้งส่าย เอวโยกไหวร่างกาย
กระหน่ำอาวุธขนาดใหญ่และแข็งจัดเข้าในตัวไอ้แก้วอย่างบ้าคลั่งลืมตัว!!!
“ฮึ่ม!!!
ฮึ่ม!!!...อื้อออ ซี้ดดด!!!”
ทหารหนุ่มหน้าล่ะอ่อนไม่สนใจเหตุการณ์นอกพุ่มไม้กระหน่ำสังวาสไอ้แก้วจนเสียงกล้ามเนื้อดังกราวเกรียว
ทั้งสองกอดจูบกันไม่วางปากไอ้แก้วได้แต่นอนรับความรุนแรงจากทหารหนุ่มผู้มีผิวกายขาวงามและร่างแกร่ง
ตั๊บๆๆๆๆๆ!!!!
เสียงกระแทกอาวุธประจำกายของทหารหนุ่มอัดรัวเข้าในถ้ำของไอ้แก้วจนรัวยิก!
เสียงพุ่มไม้ดังแกรกๆอ้ายสักนั่นเองแหวกพุ่มไม้ยื่นคอเข้ามาดู
“เวยๆ เลยเน้อมึง
กูก็อยากาจนควยแข็แล้วก๊า!!!”
อ้ายบุญไม่พูดพล่ามแตกระหน่ำเสพสังวาสประตูหลังของไอ้แก้วรัวยิกๆๆๆ
จนกระทั่งกล้ามเนื้อที่เป็นมัดสั่นรัว
ความเสียวซ่านแผ่คลุมไปทั่วกาย ทหารหนุ่มก็ครางหนักๆ
“ฮึ่มมม!!!...”
แล้วทหารหนุ่มก็ทะลักน้ำกามที่กักเก็บมานานฉีดพ่นเข้าในกายงามของไอ้แก้วอย่างล้นหลาม!!!
“แฮ่กๆๆ!!!...”
อ้ายบุญซบอยู่บนตัวมหาดเล็กรูปงามเหงื่อไหลย้อยโทรมหน้าก่อนจะลุกขึ้นพร้อมหอบชุดทหารออกไป
ได้ยินเสียงพูดแว่วๆ
“ข้าเสร็จแล้ว...
รีบเอาไวไวเน้อเอ็ง... เจ้านายรู้เป็นโดนเฆี่ยนกันตาย!!!”
“เออ!!!...”
แล้วทหารหนุ่มหน้ามนนามอ้ายสักก็เข้ามาแทนที่อ้ายบุญทหารหนุ่มหน้าหล่อ
มันเข้ามาปุ้บก็กอดไซ้
ซอกซอนไอ้แก้วอย่างเมามันในอารมณ์ด้วยความกลัดมันที่ไม่ได้ร่วมประเวณีกับหญิงใดมานมนาน
“เป็นบุญของกูแต๊ๆ
ที่ได้เอากับมหาดเล็กรูปงามอย่างเอ็ง”
อ้ายสักพูดเหมือนละเมอแล้วดึงหน้าเด็กหนุ่มมาจูบดูดดื่มเด็กหนุ่มอ้าปากกรับเรียวลิ้นของทหารยามคนที่สองอย่างไม่อาจผลักไส
ตามเนื้อตัวถูกดูดเลียไปทั้งตัว
จนเสียวปานน้ำจะแตก!
อ้ายสักเห็นว่าถ้าช้ากว่านี้คงอดขึ้นสวรรค์จึงรีบงัดอาวุธขนาด
6.5 นิ้วออกมาขึ้นคล่อมบนหน้าไอ้แก้ว
แล้วดันอาวุธแข็งจัดเข้าปากไอ้แก้วเด็กหนุ่มจึงต้องดูดไปตามจังหวะการโยกของอีกฝ่าย
“อูยยยย!!! ซี้ดดด!!!”
ทหารหน้าละอ่อนร้องครางปากสั่นด้วยความสุขที่ได้รับจากปากของไอ้แก้ว
แต่แล้วมันก็ต้องตัดใจรีบจับไอ้แก้วนอนคว่ำหน้ากับพื้นดินแล้วกระหน่ำสังวาสประตูหลังของไอ้แก้วอย่างเมามันทั้งรุนแรง
และหนักหน่วงไม่แพ้อ้ายบุญทหารรูปหล่อคนแรก
เสียงหอบหายใจของอ้ายสักบ่งบอกว่ามีความสุขมากแค่ไหนแต่มันก็พยายามสะกดเสียงไว้ไม่ให้ดังเกินไปจนไปถึงเรือนนาย
จนในที่สุดน้ำแห่งความสุขของอ้ายสักทหารหุ่นแกร่งแห่งล้านนาก็ล้นทะลักเข้าในตัวของไอ้แก้วจนเจิ่งนองก็เป็นเวลาที่ไก่ขันพอดี!!!
“อ๊ะๆๆๆๆ!!!...
ซี้ดดดด!!!”
เอ๊กอี๋เอ๊กๆๆ!!!
“อ้ายสักเร็วๆ
เดี๋ยวมีไผมาเห็นเข้า!!!”
ทหารหนุ่มหุ่นแกร่งหอบแฮ่กๆ!!!
นอนกองกอดเด็กหนุ่มผิวกายขาวนาลผู้เป็นมหาดเล็กของเจ้านายอย่างสุดจะตัดใจ
อาลัยในความสุขที่เพิ่งสำเร็จไปในรูสวาทของเด็กหนุ่ม
แต่ก็จำต้องฝืนความต้องการปากก็ร้องบอกออกไป
“ข้าเสร็จแล้ว”
อ้ายบุญจึงรีบเข้ามาช่วยพยุงไอ้แก้ว
ช่วยแต่งกายและช่วยเช็ดฝุ่น เช็ดดิน ที่เปลื้อนเปลอะเต็มกาย
“ข้าขอโทษเอ็งตวยเน้อ...
เอ็งต้องเห็นใจหมู่ข้าที่อดอยากปากแห้งมานาน... เลยทำกับเอ็งจะอี้"
อ้ายบุญทหารหนุ่มหน้าละอ่อนจับผมเผ้าเสื้อผ้าให้เด็กหนุ่มไปปากก็ขอโทษในการกระทำ
“ถ้านายรู้เข้าพวกข้าถูกเฆี่ยนหลังลายแน่ๆ
เอ็งอย่าบอกเจ้านายเน้อ...”
อ้ายสักทหารอีกคนปัดฝุ่นให้ไอ้แก้วไปปากก็ขอโทษขอโพยไปด้วยแววตาน่าสงสาร
ตอนนี้หลังสิ้นความกำหนัด
ก็กลายเป็นความเกรงในอาญาเจ้านายแทน...
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่!
แล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ และไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของสองอ้ายทหารเฝ้ายามนี้
กลิ่นยาสูบที่ติดเกาะติดตามเสื้อผ้าตามตัวยังติดตรึงกาย
แม้จะยังคงมึนงงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขี้น ที่ไวยิ่งกว่าสายลมเมื่อครู่นี้
และไม่อยากจะเชื่อว่าฤทธิ์ยาสูบที่มันพึ่งสูบเพียงครั้งแรก
และแค่อึกเดียวทำให้สติขาดได้มากมายปานนี้
เด็กหนุ่มพยามสลัดความคิดให้หลุดรีบเดือนขึ้นเรือนเจ้านาย
โดยไม่กล้าแม้จะหันกลับมาดูทหารยามทั้งสองอีก.......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น