ในที่สุด ไอ้แก้วก็ไม่อาจบ่ายเบี่ยงเลี่ยงการกิ๋นแขกได้อีกต่อไป!!!
เมื่อบิดาผู้ชราเริ่มเร่งรัดจนชายหนุ่มไม่อาจจะหาเหตุมาหลีกลี้หนีไปไหนได้
ในที่สุดมันจึงจำใจแต่งงานตามความต้องการของบิดา
เมื่อถึงกำหนดการณ์เจ้าบ่าวก็ถูกจับแต่งตัวจนงามสง่าสมตำแหน่งทหารเอกล้านนา
ชายผู้มีใบหน้ารูปงาม ร่างกายสง่า อีกทั้งยังมีความสามารถอันล้ำเลิศ ทั้งรู้ตั๋วเมือง งานสล่า และ สะล้อ ซอ ซึง
บุรุษที่เจนทั้งงานศิลป์ และด้านการต่อสู้เยี่ยงนี้ใครได้ครองย่อมเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลนั้นยิ่ง!
แม่ญิงคนงามวันนี้แต่งกายด้วยสไบทอง มวยผมดำปักปิ่นทองคำ และประดับด้วยดอกไม้หอม
ในความคิดของนายซาวแก้วนั้น บอกกับตัวเองว่า นางช่างงดงามอ่อนหวานจริง
แต่ถึงแม้แม่ญิงผู้เป็นเจ้าสาวจะงามสักเพียงใด!
แต่ใจของชายหนุ่มก็ไม่อาจทำใจให้รักนางใด้เลย!
เพราะในหัวอกหัวใจของชายหนุ่มมีคนจองเกือบหมดสิ้นแล้ว!
ครอบครัวของแม่ญิงพะยอมดูจะมีความสุขยิ่งในวันมงคลสมรสของบุตรีผู้งามพร้อม!
แขกเหรื่อต่างมาร่วมงานพร้อมกันอย่างคับคั่ง
งานกิ๋นแขกถูกจัดอย่างเอิกเกริก! เพราะเป็นงานของธิดาคหบดีแห่งเวียงใหญ่
เสียงขับลำนำ สะล้อ ซอ ซึง ดังเป็นที่ครื้นเครง ขับดังกังวานไปทั้งงานอย่างเป็นมงคล
ไอ้แก้วในชุดเจ้าบ่าวรูปงามแต่งองค์ทรงเครื่องเต็มยศเดินเข้าสู่ลานบ้านคหบดีของแม่ญิงพะยอมอย่างช้าๆ
ทุกๆ ก้าว ที่มันเดินไป ก้าวไปอย่างไม่มั่นใจนักต่อชีวิตการครองเรือนว่าจะครองคู่กันได้นานแค่ไหน!
แม้ว่าการกิ๋นแขกแต่งงานครั้งนี้ล้วนถูกต้องครบถ้วนงดงามตามประเวณีที่ดีงามแห่งล้านนา
และยังได้รับการยอมรับกันของทุกฝ่าย
ฝ่ายชายมาจากครอบครัวข้าหลวงของเจ้านาย ซ้ำบุตรชายยังเป็นขุนทหารมากฝีมือ
ฝ่ายแม่ญิงก็เป็นกุลสตรีคนงามแห่งตระกูลมั่งคั่ง เพียงพร้อมทั้งวิชางานบ้าน แลการเรือน
จึงนับเป็นคู่ครองที่ชาวเมืองต่างโจษขานกันแรมเดือน
ถึงแม้ เมืองแมน และ จะขื่อ จะเห็นดีเห็นงามด้วยก็ตาม ด้วยค่านิยมของบุรุษชาวล้านนานั้น ล้วนต้องกิ๋นแขก
เพื่อหาผู้สืบสกุลให้กับบิดา แล มารดร
"อันเป็นบุญคุณอีกข้อที่บุรุษล้านนาพึงจะกระทำ
เพื่อดำรงสายเลือดของวงศ์ตระกูลไม่ให้ขาดตอน!!!"
การแต่งงานดำเนินไปพร้อมเสียงโห่ร้องอย่างยินดี ดังก้องเรือน แลรายรอบ
กลิ่นดอกไม้ กลิ่นธูป ควันเทียน กลิ่นแป้งร่ำ น้ำอบ กลิ่นน้ำส้มป่อย
ส่งกลิ่นอบอวลไปทั่วบ้านของเจ้าสาวอันเป็นเรือนหอ
เสียงหัวเราะ เสียงอวยพร ให้ครองคู่กันของญาติผู้ใหญ่ และชาวเมืองต่างดังไปตลอดทั้งงาน!
ทุกเสียงต่างก็ชื่นชมถึงความหล่อเหลา และ
เจ้าสาวผู้งดงาม ไม่ขาดปากว่างามพร้อม และเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก
แต่เสียงที่ให้พร และเสียงที่ชื่นมนั้น กลับเหมือนเป็นเข็มทิ่มแทงใจให้ชายหนุ่มเจ็บปวดรวดร้าว!
จวบจนนายแก้วได้พบเจ้าสาวคนงามถูกส่งตัวเข้าสู่เรือนหอ!
และคืนนั้น....
จึงเป็นคืนแรกที่ชายหนุ่มผู้เคยผ่านแต่มือชาย
ที่ได้มาเชยชมร่างงามอ่อนละมุลของสตรีเป็นครั้งแรก!!!...
แม้ตัวมันเองจะรู้สึกต่อต้าน ซักเพียงใด แต่ยามเมื่อได้สัมผัสร่างกายอันเนียนลออของร่างกายสตรี
ความกำหนัดตามธรรมชาติของบุรุษก็ทำให้ทหารหนุ่มร่วมรักกับแม่หญิงผู้งามพร้อมจนสำเร็จสุข!
แต่เมื่อสำเร็จความสุขได้เพียงครู่เดียว ร่างของเจ้าสาวที่กอดกระหวัดรัดรึงร่างกายมัน
ก็เหมือนเป็นต้นตระบองเพชรที่มันไม่อาจให้กอดอยู่นานได้
ด้วยในใจลึกๆ นั้น ความสุขของมันคือการได้สังวาสกับชายด้วยกันเท่านั้น!
มันก้าวลงจากเตียงแล้วหันกลับมามองร่างละอองามใบหน้าหมดจด ปทุมงามคู่นั้นกระเพื่อมเบาๆ ด้วยหลับสนิท
ในใจของชายหนุ่ม ช่างเจ็บปวด! ทั้งสงสารแม่ญิงผู้งดงามที่ไม่อาจมีความสุขในเพศรสจากมัน
เพราะหากแม้นนางมีครรภ์เมื่อใด มันก็คงไม่อาจทนร่วมหลับนอนกับนางได้อีกเป็นแน่แท้!
………………………….........................................................................
ริมชานระเบียงลมกำลังพัดเย็นสบาย บนนภากาศมีแสงจันทร์สว่างดั่งแสงเงินสาดส่องต้องโลกหล้า
เพียงไม่นานเมื่อสักครู่ที่ได้ร่วมรักกับเพศตรงข้ามแม้จะตื่นเต้นตื่นตากับความแปลกใหม่เพียงใด
แต่ในความคิดของชายหนุ่มก็มิอาจสลัดภาพใบหน้าของชายคนรักทั้งสองออกไปจากใจได้แม้เพียงชั่วครู่...
............ก่อนวันกิ๋นแขก นายซาวแก้วมันได้ขลุกตัวอยู่กับ
เมืองแมนอีก 1 คืน และอยู่กับ จะขื่ออีก 1 คืน
ณ เรือนของนายซาวแก้ว มันผู้เป็นเจ้าของเรือน กับจะขื่อ นอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข
หลังการร่วมรักที่เร่าร้อนจบลงไปเพียงครู่เดียว
จะขื่อก็ขอคำมั่นว่านายแก้วจะไม่ลืมความรักที่มันได้มอบให้
“ข้าจะลืมอ้ายจะขื่อได้อย่างใดในเมื่ออ้ายเป็นคนที่ข้าเจ้าฮัก”
จะขื่อลูบศรีษะของนายแก้วชายคนรักที่นับวันก็ยิ่งเติบใหญ่ก็ยิ่งแข็งแรง ทั้งร่างกาย และวิชาการรบ
ลีลารักก็ยิ่งเพิ่มพูนเก่งกล้าเป็นล้นพ้น
“อ้ายจะรอวันที่น้องกลับมาอยู่เคียงกับอ้าย”
นายแก้วลูบไล้ไปมาอกแกร่งขาวเนียนของพรานป่ารูปหล่ออย่างรักหมดสิ้น
“อ้ายจะขื่อเองก็อย่าลืมข้าเจ้าเน้อ”
“ให้อ้ายตายก่อนเน้อ!...อ้ายถึงจะลืมน้องได้...เพราะใจอ้ายเป็นของน้อง”
ทั้งสองหยอดคำหวานหยดให้กันเหมือนต้องการตอกย้ำความรักที่มีให้กัน
ก่อนที่จะขื่อจะร่วมเสพสังวาสทางประตูหลังของนายแก้วอย่างเร่าร้อน!
..................................................................................................
ในคืนวันสุดท้ายก่อนที่นายซาวแก้วจะต้องกิ๋นแขก...
เมืองแมนก็คลอเคลียอยู่กับไอ้แก้วทั้งวันและคืนโดยไม่ยอมหนีห่างกายกันเพียงเสี้ยวนาที
นั่นก็เพราะเพียงเพื่อต้องการจะใช้เวลาอยู่ร่วมกันให้นานที่สุด!
นายซาวแก้วเห็นชายคนรักผู้เป็นทหารกล้านอนหลับสนิทพร้อมลมหายใจกระเพิ่มขึ้นลงอย่างสบาย
ก็ขยับร่างกายห่างออกมา เพื่อจะไปชำระล้างร่างกาย
แต่นายแก้วยังไม่ทันพ้นจากเตียงวงแขนแกร่งกล้าของทหารใหญ่
ก็กระหวัดรัดร่างนายทหารยศต่ำกว่าไว้ในอ้อมอกแกร่ง!
“จะแอบหนีอ้ายไปไหน! ฮ่าฮ่าฮ่า!!!”
"ข้าเจ้าบ่าได้แอบหนีไปตี้ใด...ข้าเห็นว่าอ้ายหลับแล้วเลยจะไปอาบน้ำ”
ชายหนุ่มรูปงามหันมายิ้มหวานให้หนุ่มใหญ่ร่างกายบึกบึน
รอยยิ้มนั้นทำให้ทหารหนุ่มอดทนไม่ไหวผลักร่างของชายงามให้นอนลงข้างล่างทันที
“อ้ายบ่าให้ไป”
“ทหารใหญ่อย่างขุนพันเมืองแมนเป็นละอ่อนน้อยไปซะแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ก็อ้ายฮักของอ้าย...เพียงวินาทีเดียวอ้ายก้อบ่าอยากจากกัน”
เมืองแมนมองตานายแก้วแน่นนิ่งเหมือนต้องการให้คนข้างล่างรับรู้ความรู้สึกของมันให้มากที่สุด
ชายหนุ่มเองนั้นรู้อยู่เต็มอกว่าเมืองแมนรักและเป็นห่วงมันแค่ไหนไฉนจะไม่รู้
เพราะมันเองก็รักและผูกพันกับชายผู้นี้จนแทบจะฝากชีวิตแทนกันได้!
“อ้ายเมืองบ่าต้องกลัวสิ่งใดเพราะข้าสัญญาแล้วว่าข้าจะเป็นของอ้ายตลอดไป!”
ทั้งสองสบตามองกันนิ่งงันแล้วทั้งสองก็ตะกองกอดกันแนบแน่นพร้อมร่วมรักกันรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
ต่างเสพสุขในกายแกร่งแห่งกันอย่างไม่รู้เบื่อ!
“ได้เมียแล้วน้องคงบ่าลืมการเป็นเมียของอ้ายแม่นก่อ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า...อ้ายเมืองก่ออู้เป๋นละอ่อนน้อยไปได้”
เมืองแมนจับมือของชายคนรักที่นับวันก็ยิ่งหล่อเหลารูปงามจนมันไหลหลงคลั่งไคล้ยิ่ง
แล้วมันก็ประทับจูบลงบนริมฝีปากสีสดนั้นแล้วจุมพิตกันเนิ่นนาน
.....................................................................................................
ตะวันเลื่อนเคลื่อนคล้อย พระจันทร์ลอยโผล่หน้ามาและลาลับ อยู่นานหลายเดือน
จนกระทั่งแม่ญิงพะยอมก็ตั้งท้องได้ 7 เดือน!!! ในที่สุดสมใจบิดาของนายซาวแก้วแล้ว!
มันมีความรู้สึกประหลาดล้ำก็เกิดขึ้นเมื่อมันระลึกได้ว่ามันกำลังจะมีลูก!
ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นดีใจกันนักหนาแม้กระทั่งชายหนุ่มเองก็ตาม
นับวันมันก็เฝ้าแต่คิดถึงด้วยความตื่นเต้น! ว่าลูกมันจะออกมาหน้าตาเยี่ยงไร
แต่แล้วข่าวการศึกก็มาถึงเวียงนพบุรีศรีนครพิงค์อีกครั้ง!!!
เมื่อได้ข่าวการยกทัพมาของกรุงศรีอยุธยาครั้งที่ 2 ขบวนทัพได้ยกขึ้นมาจนเกือบเข้าเขตล้านนา!
“อนิจจา!...หน้าลูกข้าก็ยังบ่าทันจะได้หัน นี่ก็ต้องไปทำศึกอีกแล้วกา!”
เป็นคราแรกที่นายแก้วถึงกับเพ้อออกมาด้วยความเศร้าหมอง!
เมื่อพายุแห่งสงครามจากแดนใต้ ได้เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งหนึ่ง!!!
ทัพหลวงแห่งล้านนาเดินทัพไปตั้งรับศึกอยุธยา ณ เวียงน้อยทางด้านทิศใต้ของเวียงเขลางค์นคร
อันเป็นเวียงหน้าด่าน ซึ่งด้วยอำนาจอันแรงกล้า
ทำให้หลายเมืองยังต้องส่งบรรณาการให้กับล้านนาแม้ว่าจะอยู่ใตการปกครองของอยุธยาก็ตาม
การที่ท่านแม่ทัพไม่คิดจะตั้งรับอยู่ ณ เวียงนพบุรีอันเป็นราชธานีนั้น
เพราะคิดว่าการตั้งรับ ณ เวียงนพบุรีนั้น เป็นเรื่องอันตรายอย่างยิ่ง
ถึงแม้ว่าล้านนาจะมีทหารหาญอันเก่งกล้ามากมาย
แต่ก็ไม่ควรลืมว่าทัพของอยุธยาก็กล้าแกร่งไม่น้อย
อย่างศึกครั้งที่แล้วหากกษัตริย์อยุธยาไม่สวรรค์คตลงเสียก่อน
การศึกครั้งนั้นก็คงจะกินเวลาไปอีกยาวนาน
ด้วยว่าสองอาณาจักร ล้วน แต่แข็งกล้าและมากไปด้วยจอมทัพ
และเวลาผ่านไปเพียงขวบปี หลังกษัตริย์พระองค์ใหม่อันเป็นพระโอรสขึ้นครองราชย์
ทางอยุธยาก็เตรียมการศึกครั้งใหม่อย่างพรักพร้อมทั้งไพร่พลและเสบียงกรัง
ที่หวังจะตีล้านนาให้แตกให้จงได้!!!
เมื่อตั้งทัพได้ท่านแม่ทัพก็แจกจ่ายหน้าที่จนถ้วนทั่ว
ทั้งกองหน้า กองทหารช้าง กองทหารม้าทหารราบ แลเสือหมอบแมวเซา!
เสร็จสิ้นการประชุมนายแก้วก็เดินบึ่งเข้ามาที่กระโจมของขุนพันเมืองแมน
อันมีทหารใต้บังคับบัญชานับครึ่งร้อยกำลังคุยถึงการวางแผนทำศึกในการรุกรบกับทหารใต้ประจำการ
“ไอ้พวกอยุธยาพวกมันทำไมไม่อยู่สงบๆชอบแต่ทำสงครามชิงบ้านชิงเมืองคนอื่น!”
“ไม่ใช่แค่อยุธยาดอกที่ชอบแก่งแย่งแผ่นดินผู้อื่น...
เพราะล้านนาเฮาเองก็ยังต้องการเมืองอื่นมาอยู่ใต้ขอบขัณฑสีมาเช่นเดียวกัน”
เมืองแมนพูดให้นายแก้วได้คิด ไอ้แก้วได้ฟังก็พลันนึกได้ เพราะล้านนาเองก็ตีเมืองรายรอบไว้มากมาย
ทั้งเหนือ ใต้ ตะวันออก ตะวันตก อาณาจักรหลายอาณาจักร ที่กระจัดกระจายแยกกันปกครอง
ทั้งเมืองของพม่า เมืองของไทใหญ่ เมืองของลื้อ เมืองของคนเขิน เมืองของคนลาว เมืองของคนกาว
ที่ต่างก็แยกกันอยู่รายรอบอาณาจักร นานไปก็ล้วนตกอยู่ใต้อำนาจของล้านนาเกือบจะหมดสิ้น!!!
โดยเฉพาะเจ้าหลวงองค์ปัจจุบันที่ยิ่งใหญ่และเกรียงไกรไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าปฐมเจ้าหลวงองค์แรกผู้สร้างเวียง
และการได้มาซึ่งอำนาจก็ย่อมต้องสูญเสียเลือดเนื้อและผู้คนเป็นเรื่องธรรมดา ข้อนี้ไอ้แก้วเองก็ทราบอยู่แก่ใจก็ตามที
“ปลาใหญ่กินปลาเล็กฉันท์ใด...เมืองน้อยที่มีกำลังทหารอ่อนแอยย่อมต้องตกอยู่ใต้อำนายเมืองใหญ่ฉันท์นั้น!”
“แต่ล้านนาไม่ใช่เมืองอ่อนด้อยคนมีฝีมือ...ถ้ามันอยากต่อยตีก่อลองหื้อมันมา!!!
...ข้าคนนึงล่ะที่จะบ่อยอมให้พวกมันได้ในสิ่งที่ต้องการ!”
เมืองแมนตบไหล่ของชายหนุ่มพร้อมพูดให้เด็กหนุ่มได้คิดจะได้ลดความหุนหันพลันแล่น
............................................................................
คืนนั้นหลังกลับจากการวางแผนทำศึก
อ้ายคง และอ้ายผา ยังคงทำหน้าที่คอยรับใช้ใกล้ชิดเพื่อให้เจ้านายหนุ่มรูปงามคลายจากความตึงเครียด
ของการศึกที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
ร่างกายบึกบึนแข็งแรงของทั้งสามบุรุษลูบไล้ ซอกไซ้ พรมจูบกันไปมาอย่างมีความต้องการในเพศรสสวาทระหว่างกัน
มือแข็งแรงของอ้ายคง สัมผัสที่แก่นกายของนายซาวแก้วพร้อมชักขึ้นลงอย่างเร่าร้อน!
ริมฝีปากอุ่นๆ ของอ้ายผาดูดกระหวัดเรีียวลิ้นที่ยอดอกของนายซาวแก้วอย่างกระหาย!
มือของไอ้แก้วเองก็คว้าทั้งอาวุธของทั้งสองไว้พร้อมสัมผัสอย่างเร่าร้อนตามความต้องการที่คุโชน!
และระหว่างที่สามนายทหารกำลังเสพสุขในกายของอีกฝ่ายนั้นเด็กหนุ่มที่ไอ้แก้วได้รับอุปการะไว้
ก็มาแอบดูด้วยอาการตื่นตาตื่นใจต่อภาพที่ได้เห็นตรงหน้า
แกร๊ก!!!
“นั่นผู้ใด!!!”
เสียงของอ้ายคงตะโกนถามขึ้น ส่วนอ้ายผาก็ถีบตัวออกไปจับคนที่กำลังแอบ
แล้วลากออกมาผลักเจ้าผู้ที่แอบดูอยู่ดังโครมลงที่หน้าเตียงเสียงดังโครม!!!
“โอ้ยยย!”
“ไอ้น้อยเอ็งเองดอกรึ!!!”
อ้ายคง และ อ้ายผา ต่างเรียกชื่อมันออกมาพร้อมๆ กัน
เพราะไอ้น้อยผู้นี้เป็นไพร่อายุน้อยที่สุดที่นายซาวแก้วได้รับอุปการะเลี้ยงไว้
ให้ได้รับความสุขสบายอยู่แต่ในเรือนไม่ต้องออกไปทำงานในท้องไร่ หรือกลางลานฝึกเยี่ยงคนอื่น
“เอ็งมันวอกนักคิดจะได๋มาแอบดูพวกข้า!!!”
อ้ายผากล่าวโทษด้วยเสียงดัง! จนละอ่อนน้อยตัวสั่นงันงกไม่กล้ามองหน้าพร้อมระล่ำละลัก!
“นายท่านอย่าทำอะหยังข้าเลย!!!...ข้าเจ้าผิดไปแล้วข้าเจ้าขอสุมมาตวยนะขอรับ!!!”
ร่างกายเล็กๆ ของเด็กหนุ่มวัย 17 ปีหน้าตาหมดจดผิวขาวสะอาดก้มงุดๆ เหงื่อกาฬแตกด้วยความกลัว!
“มึงยังจะมาขอสุมมาพวกข้าอีกรึ!...เล่นแอบมองจะอี้อยากตายรึ!!!”
อ้ายผายังคงขัดใจถึงการกระทำอันไม่รู้ความของไพร่หนุ่มน้อยที่เจ้านายมันรับอุปการะไว้
“อ้ายผาพอเต๊อะๆ!...ไอ้น้อยมันกลัวจะตายแล้วนั่น!...ไอ้น้อยเอ็งจงมานี่มา”
ชายหนุ่มเรียกเด็กหนุ่มหน้าหมดจดร่างกายบางๆ นั้นหลายเดือนผ่านไปจากการได้กินดีมีสุขในเรือนของไอ้แก้ว
มันจึงแข็งแรงมีเนื้อหนังน่ากอดรัด ผิวพรรณรึก็ขาวนวลน่าสัมผัส!
“นายท่านข้าเจ้า!...ข้าเจ้าบ่ากล้า!”
“เจ้านายให้ขึ้นไปก็ขึ้นไปอย่าได้อิดออด!”
อ้ายผาผลักเด็กหนุ่มจนล้มลงที่อกของนายซาวแก้วแล้วหน้าต่อหน้า ตาตาตาก็ประสานกัน!
“ไอ้น้อยเฮย...เอ็งก่องามหมดนัก!”
เด็กหนุ่มรู้สึกสะท้านจนต้องหลบสายตาคมกล้าของนายซาวแก้ว
แต่ก็ถูกนายซาวแก้วเชยคางขึ้นมาให้จ้องหน้า
“เพื่อเป็นการทำโทษที่เอ็งแอบมาดูพวกข้า...ข้าคงต้องลงโทษเจ้า!!!”
“นายท่านอย่าได้เฆี่ยน!... อย่าได้ตีข้าเจ้าเลยนอขอรับ!...ข้าเจ้ากลัวแล้ววว!!!”
“แล้วไผบอกว่าข้าจะเฆี่ยนจะตีเอ็งเล่า!...แต่เอ็งต้องยอมให้พวกข้าสำเร็จสุขในกายเอ็ง!!!”
พอนายซาวแก้วพูดจบ อ้ายคง และอ้ายผาก็มองหน้ากันยิ้มๆ ราวกับได้ของเล่นชิ้นใหม่!
“ดีแล้วนายท่านมันชอบสอดรู้สอดเห็นดีนัก!...สาสมกับโทษของมันยิ่งแล้ว!!!”
อ้ายคงเห็นด้วยกับสิ่งที่เจ้านายพูดแล้วทั้งสามทหารก็ดึงทึ้งเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มร่างบางออกจนพ้นกายง
“นายท่านอย่า!...อย่าทำข้าเจ้า!!!...ข้าเจ้าขอสุมมาตวยนะขอรับ!!!”
“บ่าต้องเป๋นห่วงเพราะนับจากนี้ไปเอ็งจะมีแต่ความสุข! ...เจื้อข้าเต๊อะ!”
ไอ้แก้วพูดกรอกหูของเด็กหนุ่มนามว่า “ไอ้น้อย”ที่ร่างกายถูกรุมลูบคลำบีบจับอย่างมันมือ!
ไม่นานจากเสียงขอร้องด้วยความกลัวกลายเป็นเสียงแห่งความเสียวซ่านของน้อยขึ้นมาแทนทันที
“อืมมม!...ซี้ดดด!...นายท่านนน!!!”
ไอ้แก้วดูดไซ้ตามซอกคอของไอ้น้อยมือไม้จับอาวุธขนาดหมาะมือของอีกฝ่ายชักขึ้นๆลงๆ
ส่วนอ้ายผา และอ้ายคงก็ทั้งดูดนมและขบกัดตามร่างกายไร้ไฝฝ้าของเด็กหนุ่มวัยแตกพานอย่างกระหายในรสสังวาส
ที่จะได้เปิดความบริสุทธิ์ของอีกฝ่ายให้ได้รับความสุข!
ทั้งไอ้แก้ว อ้ายผา และอ้ายคงต่างสัมผัสไปทั่วกายของเด็กหนุ่มนามว่าไอ้น้อยจนกระทั่งมีความต้องการถึงขีดสุด!
แล้วอ้ายคงก็พูดขึ้นมาว่า
“นายท่านอยากลองเสพสังวาสไอ้น้อยดูพ่อก่อครับ!”
ไอ้แก้วได้ยินก็นึกสนใจเพราะตลอดมาเคยแต่เป็นฝ่ายรับ แต่ไอ้น้อยคนนี้มันหน้าตาหมดจด
ผิวกายก็ขาวสะอาดน่าลิ้มลองประตูหลังยิ่งนักคิดได้ดังนั้นนายซาวแก้วจึงให้อ้ายผา
และอ้ายคงจับสองขาของเด็กหนุ่มให้อ้ากว้างแล้วนำน้ำมันมะพร้าวมาชะโลมแก่นกายที่คึกคักแข็งกล้า
กดเข้าร่องหลืบของเด็กหนุ่มร่างงามช้าๆ
“อ๊า!...นายท่านอย่าขอรับ!!!...นายท่านข้าเจ้าเจ็บ!!!...อุ๊ฟ!!!”
เด็กหนุ่มพยายามขอร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะช่องทางด้านหลังของมัน
ตั้งแต่เป็นเด็กจนเติบใหญ่ก็ยังไม่เคยให้ชายใดได้ผ่านเข้ามา
แต่มันก็ไม่อาจร่ำร้องได้นานเมื่ออ้ายคงจับอาวุธขนาดใหญ่และยาวยัดเข้าปากมันป้องกันไม่ให้มันร้อง!
“อดทนไว้นะไอ้น้อย!...ต่อไปเอ็งจะมีความสุขในยามโดนสังวาสทางข้างหลัง!...ซี้ดดด!!!...อือออ!!!”
ไอ้แก้วว่าแล้วกดอาวุธเข้าช้าๆ ถึงมันจะเคยแต่ถูกกระทำแต่เมื่อมันต้องเป็นฝ่ายรุกมันก็ทำได้อย่างดีเยี่ยม!
อาวุธของนายซาวมุดเข้าถ้ำทองของเด็กหนุ่มจนหมดสิ้นพร้อมเสียงครางอื้อๆ!!!
อย่างเจ็บปวดของเด็กหนุ่มผู้ไม่เคยผ่านการเสพสุขทางประตูหลัง
แต่เมื่อโดนนายซาวแก้วขยับอาวุธเข้าๆ ออกๆ ไม่ถึงสิบครั้ง!!!
บวกกับลีลาการดูดไซ้อันยอดเยี่ยมของอ้ายผา
และมืออันหยาบกร้านที่สัมผัสเพื่อกระตุ้นสวาทให้ลุกโชนของอ้ายคง
เด็กหนุ่มก็ได้แต่ครางอ๋อยๆ หลับตาซี้ดปากครางอย่างมีความสุข! ขึ้นมาแทนความเจ็บปวด!!!
“อือออ!!!”
“อูยยย!!!...คับแน่นจ๊าดนัก!!!”
ไอ้แก้วถึงกับสูดปากครางอย่างมีความสุขต่อความหฤหรรษ์ที่ได้รับบทใหม่
นี่เองที่ชายหนุ่มหลายต่อหลายนายได้รับจากร่างกายมันบัดนี้มันเองก็ได้รับรูแล้ว
ว่าความสุขแห่งการได้เป็นฝ่ายรุกนั้นเสียวสุขซ่านซ่าไม่ด้อยไปกว่าความสุขของการเป็นผู้รับเลย!!!
ไอ้แก้วกระหน่ำอาวุธอันแข็งกล้าควบกระแทกเข้าง่ามขาขาวเนียนของเด็กหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง
เร่าร้อน รุนแรงจนกระทั่งความเสียวสุดท้ายก็พุ่งกระฉูดเข้าไปในกายของเด็กหนุ่มจนหมดสิ้น!!!
“อ๊า!!!...ซี้ดดดดด!!!”
นายซาวแก้วร้องครางหนักๆ อย่างมีความสุขแล้วฟุ้บคาอกของไพร่หนุ่มน้อยร่างงาม
“นายท่านข้าขอเอาไอ้น้อยมั่งได้ไหมขอรับ”
อ้ายคงร้องขอพร้อมชักอาวุธขนาดใหญ่อย่างมีอารมณ์
“ข้าด้วยๆ!!!”
อ้ายผาเองก็ต้องการหาความสุขในร่างกายของเด็กหนุ่มไม่ต่างกัน
“ข้านั้่นบ่ได้ขัด...แต่ข้าก็อยากให้ไอ้น้อยมันยินยอมเองไม่ใช่จากการถูกบังคับ!”
พอได้ยินเจ้านายอนุญาตทั้งสองทหารยศนายสิบก็เข้าไปโอ้โลมเด็กหนุ่มหน้าตาหมดจด
ที่พึ่งจะโดนไอ้แก้วเสพสุขไปเมื่อสักครู่
“ไอ้น้อยข้าขอเถอนะ...รับรองข้าจะทำเอ็งเบาๆ”
อ้ายคงเข้าไปโอ้โลมเด็กหนุ่ม พร้อมกอดไซ้อ้ายผาเองก็ทำตามบ้าง
ไม่ทราบเพราะไอ้น้อยมันกลัวความผิดที่ได้มาแอบดู
หรือเพราะความต้องการทางร่างกายมันจึงไม่อาจปฏิเสธสองทหารหนุ่มได้
เมื่อเด็กหนุ่มยินยอมพร้อมใจ อ้ายคงและ อ้ายผา ก็รุมเสพสังวาสกับไอ้น้อยอย่างเร่าร้อน
อ้ายคงรุกประตูหลังอ้ายผารุมประตูหน้า โยกย้ายส่ายสะเอวกระหน่ำรักใส่มัน
จนไอ้น้อยเองก็เกิดความเสียวจัดร้องครางด้วยความเสียวสุข!
"โอ้ยย!!!... ซี้ดดดดๆๆ!!!"
พร้อมเสียงครางอย่างมีความสุขของสองทหาร
ที่ต่างผลัดกันรุมเสพสังวาสประตูหลังของไอ้น้อยอย่างเมามัน!
ไอ้แก้วมองสามร่างของทหารหนุ่มแกร่งกำยำ คนนึงผิวขาวร่างกายแกร่งกล้า คนนึงผิวเข้มกว่าร่างกายบึกบึนสูงใหญ่
รุมรักเสพสังวาสไพร่หนุ่มน้อยหน้าตาหมดจด ผิวกายขาวสะอาด พร้อมดูไปอย่างเพลิดเพลิน!
จากไอ้น้อยคนเดิมที่น้ำตาไหลพรากๆ ยามที่โดนไอ้แก้วเสพสุบทางประตูหลังครั้งแรก
ตอนนี้กลายเป็นครางซี้ดๆ! ยามที่โดนบุกประชิดกระหน่ำแทง! บางครั้งมันก็เห็นมันทำหน้าเหยเก
บางคราวก็ทำหน้าเปี่ยมด้วยความสุขยามโดนกระทำชำเราทางประตูหลัง
"ซี้ดดดด!!!...โอ้ยยยย!!!...อ๊าๆๆๆ!!!"
ไอ้น้อยมันเสียวจนกระทั่งน้ำกามแห่งความสุขทะลักออกมาเต็มตัว
นับว่าเป็นการสำเร็จความสุขน้ำแรกของชีวิต!
ส่วนสองนายทหาร อ้ายผา และ อ้ายคง ก็สำเร็จความสุขจนอิ่มเอมกันทั้งสองนาย!!!
เมื่อได้ผลัดเปลี่ยนกันเสพสังวาสทางประตูหลังของไอ้น้อย เด็กหนุ่มร่างบางจนสำเร็จความสุขไปทั้งสองคน
แล้วคืนแห่งความร้อนรุ่มในกองทัพล้านนาก็ได้รับการผ่อนคลายลง ด้วยร่างกายของไพร่หนุ่มน้อยของไอ้แก้วนี่เอง........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น