วันสองวันก่อนเดินทางกลับผมก็พยามใช้เวลาที่เหลือเพียงน้อยนิด
ขลุกอยู่กับไอ้ตี๋อ้นทั้งวันทั้งคืนเลยก็ว่าได้ประมาณว่าไปไหนไปด้วยอะไรประมาณนั้น
และประจวบเหมาะกับที่รถพ่อไอ้ตี๋เสียพ่อของอ้นเลยยืมรถไปใช้
อ้นมันก็ให้ยืมเพราะอยู่บ้านก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วจะได้ใช้ก็ต่อเมื่อกลับมาบ้านแล้วเท่านั้น
เพราะตอนเรียนที่กรุงเทพอ้นก็ไม่ได้เอาไปใช้เพราะตอนอยู่ปี1 อะไรๆ ยังไม่เข้าที่เข้าทาง
ทั้งๆที่หมอก็ขับรถยนต์เป็นมาตั้งแต่ อยู่ ม.5 - ม.6 แล้วอ่ะนะ
ผมก็ถามว่าทำมัยไม่เอาไปขับที่กรุงเทพจะได้สะดวก หมอก็บอกว่า
“ไม่เอาอ่ะยังไม่คุ้นทาง ขึ้นปี 2 ค่อยเอาไปใช้ดีกว่า”
หมอเลยเอามอไซค์คันเก่าที่หมอเคยขับสมัยตอนเรียน ม.ปลาย ออกมารับมาส่งผม
เห็นวันนี้ดูแล้วสภาพรถเก่าไปถนัดตาเพราะผ่านไปหลายปี
ไอ้ตี๋อ้นขับมอไซค์มารับผมถึงหน้าบ้านเห็นท่าที่อ้นนั่งอยู่บนมอไซค์คู่ใจแล้ว
ผมก็ถึงกับยิ้มกว้างอย่างดีใจเพราะไม่ได้เห็นอ้นขับมอไซค์มานานแล้ว
เลยอดนึกถึงสมัยที่ตามรับตามส่งผมไม่ได้คิดถึงเมื่อไหร่ก็ยิ้มให้กับตัวเองทุกที
ไอ้ตี๋ยักคิ้วยิกๆแบบกวนๆ ปนเท่ห์ให้ผม
“เป็นงัย...พอไหวป่าวมันอาจจะไม่เท่ห์เท่าไหร่หรอกนะ แต่จริงใจนะครับ”
พูดเสร็จหมอก็ยิ้มเท่ห์ๆไรหนวดอ่อนๆ ที่ผมปลื้มก็ยังเป็นเสน่ห์ที่ผมเห็นแล้ว
อยากดึงหน้าเข้ามาหอมเหลือเกินครับแฟนผมอ่ะ อิอิอิ นับวันก็ยิ่งเท่ห์อ่ะ
“ทำมัยจะไม่ได้วินเองก็ไม่ได้ไฮโซมาจากไหนซักหน่อย ปีสองปีก่อนก็ยังขับมอไซค์ตะลอนไปทั่ว”
“อ้นก็นึกว่าวินอาจจะเบื่อมอไซค์”
“เบื่อได้งัยมอไซค์คันนี้อุตส่าห์ขับไปรับไปส่งวินอยู่ตั้งหลายปีขับก็ดีไม่เคยเกิดอุบัติเหตุด้วย”
ผมพูดด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆไม่ได้คิดเอาใจแฟนหรอกนะ
แต่พอไอ้ตี๋ได้ฟังก็ยิ้มกว้างท่าทางจะดีใจ เพราะถึงหมอจะได้รถเก๋ง
แต่มอไซค์คันนี้หมอก็รักมากพอรู้ว่าผมไม่ลืมมอไซค์คู่ใจของตัวเอง
อ้นเลยดีใจใหญ่ที่ผมเองก็รักมอไซค์ของหมอ
“จริงอ่ะ”
“จริงดิเออว่าแต่วันนี้ไม่ต้องช่วยงานที่ร้านเหรอ”
“ก็อีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปเรียนแล้วอ่ะเลยขอม้ารีแล็กซ์หน่อยอ่ะ ตั้งแต่ปิดเทอมมามีเวลาอยู่กับแฟนแค่นิดเดียวเอง”
คำท้ายๆไอ้ตี๋อ้นกระซิบกับผมแค่สองคน เล่นเอาผมหน้าแดงแจ๋!
“บ้า!”
“555ทำมัยต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ”
“พอเลยๆเดี๋ยวก็ไม่ไปด้วยซะเลยคนเรา”
แต่อ่ะนะหมอก็ยังขำๆ อยู่อีกจนผมทำหน้าดุๆ แล้วนั่นแหละ หมอถึงได้เม้มปากแบบเกรงๆ
นี่แหละแฟนผมอ่ะอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ก็จะ ง๊องๆ แง๊งๆ กันตลอด และอารมณ์ดีได้ตลอด
ก็งอนกันไปกระเซ้าเย้าแหย่กันไปก็มีความสุขดีครับ
วันนี้ไอ้ดอมมันรู้ว่าอ้นจะมารับผมไปเที่ยว
มันเลยขับมอไซค์ของผมไปหาไอ้อี้ในเมืองตั้งแต่เช้าๆแล้ว
เพราะไม่อยากเป็นก้างขวางคอมันว่างั้น เออไอ้ญาติคนนี้มันรู้ความดีจริงๆ แฮะ
ผมก็ซ้อนมอไซค์อ้นไปทั่วไปกินส้มตำไก่ย่างร้านแถวๆ หน้าโรงบาลเจ้าเก่าที่เรามากินกันบ่อยๆ
ไปไหว้พระปล่อยปลา ที่วัดกัน ซึ่งวัดนี้บรรยากาศดีมากๆ อยู่ติดแม่น้ำ
มีศาลาริมน้ำที่สร้างอย่างสวยงาม และมีที่ให้อาหารปลาซึ่งจัดให้เป็นเขตอภัยทาน
บอกตามตรงว่าผมโคดชอบเลยอ่ะกับการได้มาซ้อนมอไซค์ไอ้ตี๋อ้นเหมือนตอนเรียน ม.ปลาย
มันรู้สึกดีมากกว่านั่งรถเก๋งโก้ๆอีกนะนั่น นั่นก็เพราะผมกับไอ้ตี๋ได้ใกล้ชิดกันมากกว่านั่งรถเก๋งมั๊ง
นั่งซ้อนมอไซค์แฟนเราน่ะดีจะตาย ได้กอดเอวแฟนเราไปตลอดทาง บางทีก็แอบหอมแก้ม
กระหนุงกระหนิงหยอกเย้ากันไป จะมีอะไรดีไปกว่านี้ผมว่าคงไม่มีอีกแล้วอ่ะผมว่า
แถมตอนนี้ไอ้ตี๋ก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วด้วยทั้งรูปร่างที่โตเต็มวัย
แต่ก่อนว่าอ้นเป็นผู้ชายมีกล้ามเนื้อน่ากอดแล้วนะแต่มาดูตอนนี้ดิน่ากอดกว่าเก่าอีกแน่ะอิอิอิ
ทั้งสมาร์ทและเท่ห์สุดๆนั่งซ้อนไปผมก็อมยิ้มด้วยความปลื้มและดีใจไปตลอดทาง
พอไอ้ตี๋เห็นหน้าผมในกระจกหมอก็หันมามองยิ้มๆ
“แอบยิ้มให้เขาอย่างนี้แอบรักเขาอ่ะดี๊”
หนอยๆๆดูคารมแฟนผมดิครับ ฟังแล้วทั้งขำทั้งเขินอ่ะ 5555
“บ้า!”
ผมทุบหลังอ้นดังตุ้บ! หนักๆ ไปทีนึง ไอ้ตี๋ก็ทำหน้าเหมือนจะจุกอ่ะครับ
ผมเห็นอย่างนั้นก็มารู้สึกตัวว่าทุบแรงไปหน่อย ไม่รู้เป็นงัยช่วงนี้ผมซาดิสม์ขึ้นทุกวัน
เลยรีบขอโทษขอโพยไอ้ตี๋ยกใหญ่
“ขอโทษนะมือหนักไปหน่อยอ่ะ ขอโทษนะๆๆ”
ผมรีบลูบหลังอ้นตรงจุดที่ทุบไปเมื่อกี้ด้วยความสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรอ้นทนได้ถ้าเป็นวินนะ แรงกว่านี้อ้นก็ยอม”
พอพูดเสร็จไอ้ตี๋อ้นก็หัวเราะขำๆ
ผมเลยนึกขึ้นได้ว่าไอ้ตี๋มันชอบอำผมบ่อยๆอยู่แล้วและโดนผมทุบแค่นี้ผมว่าจิ๊บๆ
เพราะสมัยก่อนเวลาลงสนามกระแทกกันไปมาแข้งขาแทบเดี้ยงก็ไม่เห็นเคยบ่น
“หนอย! นี่อำกันอีกแล้วใช้มั๊ย”
“5555ก็วินน่าโดนอำนี่นา เห็นหน้าวินตอนตกใจแล้วน่ารักดีอ่ะ”
“บ้าเอ๊ย! คนรึอุตส่าห์เป็นห่วง”
“ไม่เอาไม่พูดคำหยาบไม่ๆๆ”
ไอ้ตี๋ยกนิ้วทำท่าจุ๊ปากพร้อมกับทำหน้ายียวนกวนโอ๊ยอ่ะครับ
ซ้ำยังมีแววขำๆอยู่เต็มหน้าด้วยอ่ะ ผมล่ะ โกรธๆๆๆ อ่ะ
“จำไว้เลยทีหลังจะไม่เป็นห่วงแล้ว”
ผมงอนจนลงจากรถเดินลิ่วๆ ไปตามทางแบบไม่สนใจหมอ
ไอ้ตี๋อ้นก็ขับตามมาติดๆพร้อมทำหน้าเหมือนสำนึกผิดอ่ะครับ
“ขอโทษนะคร้าบอ้นแค่แกล้งเล่นๆ เอง ขึ้นรถเหอะนะๆๆ”
“ไม่เอา”
ผมยังงอนไม่หาย
“นะครับๆอ่ะให้หอมแก้มทีนึงเป็นการขอโทษละกัน เอาป่าว”
ไอ้ตี๋พูดพร้อมกับชี้ที่แก้มตัวเอง
ผมเห็นมาดกวนๆปนน่ารักของหมอแล้วก็ใจอ่อน หายโกรธทันทีทันใดอ่ะครับ
“บ้า! อ้นอ่ะอะไรก็ไม่รู้”
“5555หายโกรธแล้วอ่ะดิ ไปเหอะอ้นจะพาไปกินไอติม”
“บ้านี่ยังอยู่ในเขตวัดอยู่นะพูดอะไรก็ระวังหน่อยดิ”
อ้นทำหน้างงแล้วก็เหมือนเข้าใจความหมายของผม
“นี่วินคิดอะไรอ่ะอ้นจะพาไปกินไอติมที่ห้างตะหากเล่า 5555”
ผมได้ฟังก็ถึงกับหน้าแตกอ่ะครับเกือบจะแยกเขี้ยวกระโดดเข้างับคอหมอซะแล้วนะ
ถ้าไม่ติดว่ายังอยู่ในเขตวัดซึ่งถูกเรียกว่า “เขตอภัยทาน” ไม่งั้นไอ้ตี๋โดนแน่!
แถมระหว่างทางไอ้ตี๋ก็ทำหน้าทำตาแบบสะใจอ่ะครับที่แกล้งอำผมได้หลายต่อหลายครั้ง
ผมก็หมั่นใส้เลยจับบีบซะหมอร้องโอ้ย! หน้าเขียวเลยครับ 5555 สะใจ!!!ๆๆๆ
“วินใจร้ายอ่ะเกิดอ้นพิการขึ้นมาทำงัยอ่ะ”
“ใครสน!”
ผมยังเจ็บใจที่โดนอำหลายครั้งในเวลาไล่เลี่ยกันเลยทำเป็นไม่สนใจหน้าตาเหมือนจะเจ็บจริงของหมอ
“โด่คนเราอ่ะเจ็บนะเนี่ย”
อ้นทำทีเป็นลูบๆกำๆ ที่เป้าตัวเองไปมา เห็นแล้วก็ทั้งขำทั้งสงสารอ่ะครับ
ก็ผมเล่นกำไปเต็มๆมือนี่นะ แล้วผมก็ใจอ่อนอีกจนได้ อ่ะง้อก็ได้วะ
ถึงจะโดนอำอีกทีก็ช่างเหอะถ้าหมอมีความสุข
“ขอโทษนะ”
ผมหอมแก้มอ้นทีนึงเป็นการขอโทษพร้อมซบหลังแกร่งๆของหมอบวกกับกอดแน่นๆ
ดีนะที่แถวนี้มีแต่ป่ารถก็ผ่านไปมาค่อนข้างน้อย ไอ้ตี๋อ้นเลยยิ้มออกมาได้
“ไม่เป็นไรจริงๆ ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก”
“จริงอ่ะ”
ผมถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อสีหน้าหมอเหมือนจะยังไม่หายเจ็บ
ผมเลยลูบแก้มใสๆของอ้น แล้วหอมซ้ำอีกทีเป็นการเอาใจ
“ขอโทษนะไม่ได้ตั้งใจอ่ะ นะๆๆ”
“โด่...ไม่เป็นไรหรอกตอนนี้หายเจ็บแล้วล่ะ จะใช้งานตอนนี้ก็ยังได้นะจะบอกให้ อิอิอิ”
“บ้าแล้ว”
ผมยิ้มเขินๆถึงแม้ว่าจะอยากก็เหอะนะ แต่เอาไว้จัดการหมอตอนกลางคืนดีกว่า
เอาแบบว่าสองรอบสามรอบให้ตายกันไปข้างนึงเลยก็ยังได้5555 ส่วนกลางวัน ในวันที่อากาศดีๆ อย่างนี้
ไปเที่ยวกันให้สนุกดีกว่าครับอย่างน้อยจะได้คุ้มค่ากับการที่ไม่ได้เจอกันนานๆ
เราก็ไปขับรถกินลมชมวิวเล่นไปจนค่ำและพอกลางคืนผมกับอ้นก็กลับมานอนค้างที่บ้านผม
โดยที่ไอ้ดอมมันยอมหอบหมอนกับผ้าห่มลงมานอนที่ข้างล่างเป็นการเปิดทางให้กับผมเต็มที่
เออแฮะไอ้ญาติคนนี้ไม่เพียงรู้ความซ้ำยังรู้กาละเทศะอีกนะนั่น 5555
ตลอดวันสองวันนี้อ้นเลยขลุกอยู่กับผมตลอดขอบอกว่าผมมีความสุขสุดๆ ไปเลยครับ
พอวันที่เราต้องจากกันเลยเป็นไปอย่างจากอย่างปลื้มใจอ่ะครับ
ที่แฟนเราให้เวลากับเราได้ขนาดนี้
อ้นมาส่งผมขึ้นรถที่ขนส่งเพราะอ้นรู้ว่าผมไม่ชอบการที่เป็นคนส่งอ้น
เพราะผมเคยบอกว่าเศร้าที่เห็นอ้นจากไป
ไอ้ตี๋ก็จำได้เลยขอเป็นคนมาส่งผมเองเลยดีมั๊ยล่ะไอ้ตี๋อ้นแฟนผม 5555
ผมโบกมือลาอ้นน้ำตาซึมๆแต่พยายามหลบๆ อ่ะครับเพราะเดี๋ยวมีใครเห็น
โดยเฉพาะไอ้อี้กับไอ้ถึกเข้มแต่ก็ไม่พ้นสายตาไอ้ดอมไปได้หรอกครับ
เพราะมันนั่งข้างๆผม ส่วนไอ้อี้ก็นั่งกับไอ้ถึกเข้มอยู่เบาะถัดไป
ส่วนไอ้จอมกับโหน่งกลับบ้านพวกมันตั้งแต่หลังสงกรานต์แล้วและป่านนี้คงไปถึงเชียงใหม่ก่อนพวกผมแล้วด้วย
อ้นกับไอ้ซันและเพื่อนคนอื่นๆ ก็โบกมือไหวๆ เป็นการลา
อีกเมื่อไหร่น้อจะได้เจอกันอีกผมคิด
แต่ถึงจะเศร้าก็เศร้าปนสุขอ่ะครับเพราะไอ้ตี๋บอกเองว่า
“เอาไว้วันหยุดอ้นจะขับรถไปหาที่เชียงใหม่นะ”
ฟังแล้วก็ยิ้มออกมาได้อ่ะครับแล้วอย่างนี้ผมควรจะเศร้าทำมัย จริงป่าวครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น