ผมกับหนุ่มเป็นแฟนกันอยู่เกือบเทอม
โดยที่หนุ่มเป็นฝ่ายมาหาผมเป็นส่วนมาก สัปดาห์เว้นสัปดาห์
หรือมากกว่านั้นแล้วแต่โอกาส ส่วนผมไปหาหนุ่มเพียงครั้งสองครั้ง
โดยหนุ่มบอกว่าขอเป็นฝ่ายมาหาผมเองจะดีกว่า
“ทำไมหนุ่มไม่ให้เราไปหาที่ขอนแก่นบ้าง”
ผมพูดขึ้นมาหลังจากที่เราเตรียมตัวจะไปส่งหนุ่มกลับขอนแก่น
โดยครั้งนี้หนุ่มมาถึงตั้งแต่วันศุกร์บ่าย แล้วเดินทางกลับวันอาทิตย์เช้า
เรามีเวลาอยู่ด้วยกันและตักตวงความสุขมากเป็นพิเศษ
ผมพาหนุ่มตะเวณทั่วเมือง ทั้งไหว้พระ
หรือออกไปนอกเมืองซื้ออะไรไปกินเหมือนไปปิ๊กนิก
ค่ำมาก็กลับห้องอาบน้ำผลัดกันถูขี้ไคล ตกกลางคืนก็จัดเต็มคืนละไม่ต่ำกว่า 2
ดอก เช้ามาก็ทำการล้างหน้าไก่เพิ่มอีก 1 ดอก
เวลาอยู่ด้วยกันเราสองคนแทบไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ถ้าไม่ออกไปไหนก็จะนอนกอดกันกลมบนเตียงอย่างมีความสุข
“เรามาหาต๊ะสะดวกกว่า พอกลับจากต๊ะ เราก็จะได้แวะลงที่บ้านหาพ่อกับแม่ด้วย เพราะเป็นทางผ่าน”
“แต่เราอยากไปรึมบึง”
“พลั๊ก......” เสียงหมัดล้วน ๆ ทุบเข้ากลางหลังผมอย่างจัง
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย”
“เรื่องทะลึ่งนี่ต้องยกให้เลย”
“ทะลึ่งอะไร.......................เค้าเจ็บนะ”
“ยังจะมาพูดอีก.....ก็ทุบให้เจ็บ ทุบไม่เจ็บจะทุบทำไม”
“ไม่กลัวเขาช้ำในตายหรอ”
“อย่างต๊ะนี่ตายยาก”
ผมเอาจมูกชนปลายจมูกหนุ่มแล้วขยี้เบา ๆ
“แล้วจะมาอีกเมื่อไหร่” ผมอ้อนหนุ่มขณะที่นอนหนุนตักหนุ่มบนเตียงอย่างมีความสุข
“คงอีกสามอาทิตย์มั้ง เพราะช่วงนี้เรียนหนัก”
“อืม...นานจังเค้าคงคิดถึงแย่”
“ทำปากดี” หนุ่มเอามือมาบิดปลายจมูกผมเล่นเบา ๆ
“ไปลุก ๆ ไปส่งเราที่บขส.ได้แล้ว”
“คราบบบบบบบบบบบบบบบบบ” ผมลุกขึ้นหวีผมให้เรียบร้อยแล้วพาหนุ่มออกจากห้องพาไปส่งที่ บขส. เพื่อเดินทางกลับขอนแก่น
ความสุข ความรัก
ระหว่างผมกับหนุ่มมันช่างเป็นช่วงที่หอมหวานที่สุด
ผมมองไปทางไหนเห็นแต่สีชมพู นับวันรอว่าเมื่อไหร่หนุ่มจะมาหา
ถึงแม้ว่าทุกวันเสาร์ เราจะมีสัญญาใจโทรหากันตลอด
บางวันถึงกับมานั่งรอโทรศัพท์ก่อนถึงเวลาเป็นชั่วโมง จนป้าสงสัย
“โทรศัพท์เสียหรอต๊ะ”
“เปล่าจ๊ะป้า”
“ป้าเห็นแกจ้องแต่โทรศัพท์”
“คือผมรอโทรศัพท์จากเพื่อนนะป้า”
“อ๋อ....แล้วเขาจะโทรมาตอนไหนล่ะป้าไปตามให้ก็ได้”
“ประมาณทุ่มนึงนะป้า”
“เออ นี่มันเพิ่ง 5 โมงกว่า ๆ มึงมารอตั้งแต่ตอนนี้นี่นะ”
“เผื่อเขาโทรมาก่อนไงป้า”
“ไอ้ต๊ะนี่ท่าจะบ้า.....กูไปล่ะ” ป้าเดินหนีไปด้วยความงงกับพฤติกรรมผม ซึ่งป้าเคยเห็นหลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยถาม
แต่ละครั้งที่คุยกันก็ประมาณ 20-30 นาที โดยแลกเหลียน 1 บาท
เหลียน 5 บาทไปเป็นกำมือ พอมีสัญญาณเตือนเมื่อไหร่หยอดเพิ่มตลอด โดย 3
นาทีแรก 5 บาท นาทีต่อไปนาทีละ 2 บาท จะมีเสียงเตือนให้หยอดเหลียนเพิ่ม
เมื่อเหลือเวลาประมาณ 15-20 วินาที แล้วแต่เครื่องตั้งไว้
ช่วงคบกับหนุ่มผมไม่ได้ข้องแวะหรือเย็ดกับเพื่อนคนไหนเลย
ยกเว้นไอ้เจตคนเดียวและครั้งเดียว
เพราะเพื่อนแต่ละคนก็มีเมียเป็นของตัวเองกันหมดแล้ว
แต่ไม่มีใครรู้ว่าผมคบกับหนุ่ม เพราะหนุ่มมาวันหยุด ซึ่งเพื่อน ๆ
ก็กลับต่างอำเภอพอดี และอีกอย่างแต่ละคนก็มีเด็กของตัวเองหมดแล้ว
เสาร์นี้ผมกะว่าจะไปเซอร์ไพร์หนุ่มที่ขอนแก่น
โดยป้าเพื่อนขอให้ไปช่วยเล่นตลกกับคณะหมอลำของป้า
เพราะตลกประจำเกิดป่วยกระทันหัน
ป้าเลยมาขอให้ช่วยเพราะรับงานเขาไว้แล้วไม่อยากให้เสียงาน
อีกอย่างตลกถือว่าจำเป็นเพราะเป็นตัวเดินเรื่อง หรือเชื่อมต่อเหตุการณ์ต่าง
ๆ เพื่อให้คนดูเข้าใจ บางคณะใช้ตลกเป็นตัวเอกก็มี
ผมเดินทางไปกับคณะหมอลำซึ่งเขาจ้างไปเล่นที่บ้านหนองแวงจังหวัดขอนแก่น กะว่าเล่นเสร็จจะไปหาหนุ่มที่บ้านพักในตัวเมือง
ในวันงานผมเล่นเป็นตัวตลกตามที่ป้าบอกตั้งแต่แรก
ซึ่งเป็นงานถนัดของผมเพราะไม่ต้องแต่งตัวเยอะ
แต่วันนี้ผมแต่งหน้าเข้มเป็นพิเศษเพราะกลัวใครจำได้
พองานเลิกประมาณเที่ยงคืน
ผมขอตัวป้าเจ้าของคณะหมอลำกลับก่อนโดยจ้างสามล้อไปที่บ้านพักของหนุ่มที่อยู่ในตัวเมืองทันที
ผมมาถึงบ้านพักของหนุ่มประมาณเกือบตีหนึ่ง บ้านปิดไฟเงียบสนิท
ผมเรียกตะโกนหนุ่มอยู่หลายครั้งไม่มีเสียงตอบ
กลัวชาวบ้านลุกขึ้นมาด่าเพราะดึกแล้ว ผมเองมีกุญแจสำรองที่หนุ่มเคยเอาไว้ให้ เลยลองไขเข้าไปพอเปิดประตูเข้าไปผมเปิดไฟสว่างทั้งบ้าน
แต่ไม่เจอใคร
ผมเดินขึ้นไปข้างบนห้องนอนหนุ่มล็อกใส่กุญแจแสดงว่าหนุ่มออกไปข้างนอก ผมเลยเดินลงมานอนเล่นที่โซฟาแทน
นั่งรอสักพักหนุ่มยังไม่มาง่วงก็ง่วง
เลยปิดไฟแล้วนอนเล่นไปเรื่อย ๆ จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้
มารู้สึกตัวอีกทีได้ยินเสียงมอเตอร์ไซต์มาจอดหน้าบ้านพร้อมกับเสียงไขกุญแจ
ผมชะโงกหน้าดูทางบานเกล็ดมองไม่ถนัดเพราะแสงไฟมอเตอร์ไซต์มันแยงเข้าตา
เลยนั่งลงบนโซฟากะจะเซอร์ไพร์หนุ่มแบบจัง ๆ
พอหนุ่มไขกุญแจเข้ามาผมกะจะลุกขึ้นจ๊ะเอ๋หนุ่มแต่ก็ชะงักเพราะมีคนเดินตามหนุ่มเข้ามาติด
ๆ แล้วเข้ามากอดหนุ่มจากข้างหลังไว้แน่น
หนุ่มหันหน้าไปจูบปากกันอย่างดูดดื่มโดยไม่ยอมเปิดไฟ
มีแต่แสงไฟจากถนนข้างนอกที่สาดส่องเข้ามา
หนุ่มจูบไปลากอีกคนมาจูบต่อที่โซฟา พอล้มตัวลงโซฟา
หนุ่มนั่งทับผมเข้าอย่างจัง
“เฮ้ย.......”หนุ่มตกใจรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ว้าย ...................”อีกคนที่มากับหนุ่มเสียงเป็นผู้หญิง ร้องอย่างตกอกตกใจเสียงดัง
หนุ่มรีบวิ่งไปตรงประตูทางเข้าที่มีสวิซต์ไฟ พอไฟสว่างขึ้น
“ต๊ะ..................”หนุ่มเรียกชื่อผมเสียงดังพร้อมกับยืนหน้าซีดตรงประตูทางเข้า
ผมเองก็งงทำอะไรไม่ถูก ส่วนสาวเจ้าที่มากับหนุ่มยืนหน้าซีดปากสั่น คงตกใจสุดขีด และคงคิดว่าผมเป็นขโมยแน่นอน
“หนุ่ม เราเอง”
“ต๊ะ...ต๊ะ....ต๊ะมาเมื่อไหร่ มาทำไมไม่บอก”
“หนุ่ม ใคร” สาวที่มาด้วยกันกับหนุ่มหันไปถามหนุ่ม หล่อนยืนสั่น ๆ ยังไม่หายจากตกใจเมื่อสักครู่
ผมดูจากสภาพการแต่งตัวทั้งคู่น่าจะเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยง เพราะแต่งตัวสวยหล่อกันทั้งคู่
ฝ่ายหญิงหน้าตาน่ารัก ผมยาว รูปร่างบอบบาง ผิวขาวเนียน
นุ่งกระโปรงจีบรอบตัวเสมอเข่า ใส่เสื้อผ้ามันระยิบ
แสนกุดพร้อมมีโบว์ตรงบ่าทั้งสองข้าง
“เพื่อนเราเอง” หนุ่มหันไปตอบสาวแบบเสียงสั่น ๆ
“เรา เออ มาถึงไม่เห็นนายเลยไขกุญแจเข้าเอง”
“มาถึงเมื่อไหร่”
“ตอนตีหนึ่ง” ผมแหงนดูนาฬิกาที่ข้างฝาบอกเวลาตีสี่กว่า ๆ
“คือ” หนุ่มทำท่าอึกอัก
“เราคิดว่านายไม่อยู่บ้าน เลยจะนอนสักพักพอเช้าก็จะกลับ”
“เราไปงานเลี้ยงมา”
“อืม” ผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง
เพราะทั้งหนุ่มและสาวยังมีอาการหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด
ไม่รู้เกิดจากการตกใจ หรือง่วงนอน
“นก ไปข้างบนก่อนนะเดี๋ยวหนุ่มตามไป” หนุ่มหันไปบอกสาวให้ไปรอที่ห้องข้างบน
“คือ...ต๊ะ...เราอธิบายได้นะ” พอสาวเดินขึ้นบันไดพ้นสายตาหนุ่มเข้ามายืนข้าง ๆ อย่างรวดเร็วพร้อมที่จะอธิบายรายละเอียด
ตอนแรกก็ตกใจไม่คิดว่าตัวเองจะเจอสภาพแบบนี้
พอตั้งสติได้ก็เริ่มปรับอารมณ์ให้เย็นลง หนุ่มเองก็คงไม่แตกต่างจากผมแรก ๆ
ก็ตกใจเหมือนกัน แต่ก็รีบปรับให้เป็นปกติ
“ไม่มีไร อย่าคิดมาก ขึ้นไปนอนเถอะดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน เราขอนอนที่นี่สักคืนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็กลับ”
“คือ.................ต๊ะ” หนุ่มทำท่าลังเล
แต่ผมรีบดันหลังให้หนุ่มรีบขึ้นไป เพราะคุยกันตอนนี้ก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี
เจอสภาพแบบนี้รั้งไปก็เปล่าประโยชน์
“ไปเถอะอย่าห่วงเลย พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” ผมดันหลังให้หนุ่มรีบขึ้นไปข้างบนเพราะกลัวสาวเจ้าจะสงสัย
หนุ่มค่อย ๆ เดินขึ้นบันใด โดยสายตายังคงหันกลับมามองผมเป็นระยะ ผมยิ้มให้กับหนุ่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พอหนุ่มเดินหายลับขึ้นไปข้างบน ผมถึงกับทรุดลงไปนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง ทิ้งหัวลงไปกับพนักพิงอย่างจัง
ผมมึนหัวอย่างหนักว่าจะเอายังไงดี ไม่รู้เกิดจากอกหัก
หรือเกิดจากไม่สร่างเมา เพราะเมื่อคืนก็เล่นตลกดีเหลือเกิน
บรรดาแม่ยกพ่อยกทั้งหลายเลยยื่นแก้วเหล้าให้กระดกตลอด
หาทางมาบ้านหนุ่มได้ก็นับว่าบุญโข
ผมนอนไม่หลับมันเจ็บแป็บ เสียวจี๊ดเข้าที่หัวใจ ผุดลุก
ผุดนั่ง ลุกขึ้นนั่งลืมตาโพลงท่ามกลางความมืด มั้นตื้อในหัว มันตื้อในอก
เกิดอาการมึนตึบอย่างบอกไม่ถูก
นั่งนิ่งอย่างใช้ความคิดทบทวนเหตุการณ์ในอดีตกับปัจจุบันที่เห็นเมื่อสักครู่สลับกันไปมาว่าจะเอายังไงดี
จะปล่อยให้หนุ่มมีเมียตามธรรมชาติ
หรือยื้อแย่งเอากลับคืนมาเพื่อสานสัมพันธ์ต่อไปเรื่อย ๆ
อารมณ์ระหว่างเพื่อน ๆ
ที่ผมเคยมีอะไรด้วยแล้วไปมีแฟนเป็นผู้หญิง
กับหนุ่มที่กำลังมีแฟนเป็นผู้หญิง
เพราะระหว่างเพื่อนแค่ความไคร่หรือความสนุก ต่างคนต่างมันแล้วแต่โอกาส
และตกลงกันว่าจะไม่ยึดติด
แต่สำหรับกับหนุ่มเราสองคนตกลงกันว่าจะคบกัน เป็นแฟนกัน
ถึงแม้จะเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครเจอคนที่ใช่กว่าเราจะไม่ยื้ออีกฝ่าย
และยิ่งถ้าหนุ่มมีเมียเป็นหญิงตามธรรมชาติยิ่งไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะยื้อให้หนุ่มมาจมปลักเดินบนถนนสายนี้
ผมนั่งคิดทบทวนจนสองโมงกว่า ๆ หนุ่มก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะลงมา
ข้างบนยังคงเงียบกริบ คงเพลียเพราะเมื่อคืนก็กลับมากว่าจะถึงตีสี่กว่า ๆ
หรืออาจะคิดมากจนนอนไม่หลับ
ผมค่อย ๆ
ลุกไปล้างหน้าแปลงฟันเสร็จก็กลับมานั่งที่โซฟาอีกครั้ง
แหงนขึ้นไปข้างบนก็ไม่มีเสียงใด ๆ หนุ่มเองก็ยังไม่ตื่นลงมา
ผมเลยหยิบเศษกระดาษมาเขียนข้อความฝากไว้
“หนุ่มเรากลับก่อนนะ เห็นนายนอนหลับเลยไม่อยากปลุก
ขอให้นายเดินตามทางที่ถูกต้องเพื่อครอบครัวและอนาคตของนาย…ลาก่อน…..ต๊ะ”
พอเขียนข้อความเสร็จผมวางไว้หน้าทีวี น้ำตามันค่อย ๆ
เอ่อล้นขึ้นมาเต็มเบ้าตา แล้วค่อย ๆ ไหลหยดลงสู่แก้มสองข้าง
ผมเอามือขึ้นปาดน้ำตาก่อนที่จะค่อย ๆ เปิดประตูแล้วเดินออกมาหน้าหมู่บ้าน
จนมาถึงถนนใหญ่ผมจ้างสามล้อถีบไปส่งผมที่ บขส.
“ลุงครับไป บขส.”
ผมแทบไม่มีเสียงบอกสามล้ออย่างแผ่วเบา มันจุกแน่นในอกอย่างบอกไม่ถูก
จนสามล้อต้องหันกลับมาทวนที่หมายอีกครั้ง
“บขส.บ่ครับ” ผมพยักหน้าบอกลุงสามล้อแทนคำตอบ
ผมนั่งสามล้อแบบเหม่อลอยคิดอะไรไม่ออก ลมเย็น ๆ ปะทะเข้ากับใบหน้าที่ฉาบไปด้วยน้ำตาทำเอาหน้าผมถึงกับตึง
สามล้อถีบพาผมลัดเลาะไปตามเส้นทางที่จะไป บขส. ผมมองไปรอบ ๆ
แบบไร้จุดหมายบรรยากาศยามเช้าเมืองขอนแก่นถนนโล่ง ร้านค้ายังไม่เปิด
มีแต่รถเข็นผักสดวิ่งสวนกันไปมา
สามล้อพาผมมาถึง บขส.ตอนไหนแทบไม่รู้ตัว
“ฮอดแล้วบักหล่า”
“จักบาทครับ”
“สิบห่าบาทหำ” ผมควักใบยี่สิบให้ลุงสามล้อ ลุงทอนให้ผม 5 บาท ผมรับเงินมาใส่กระเป๋าแล้วเดินไปหาซื้อตั๋วกลับบ้าน
ผมนั่งบนรสบัสที่มีผู้โดยสารพอสมควรเลือกได้ที่นั่งฝั่งซ้ายช่วงกลางผมมองมาทางบ้านหนุ่มน้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้งจนต้องรีบขยี้ตาเพื่อกลบเกลื่อน
รถค่อย ๆ เลื่อนตัวออกจาก บขส. อย่างช้า ๆ
“ลาก่อนครับหนุ่มที่รัก”
ผมเอ่ยคำว่าลาเบา ๆ ฝากสายลมให้ไปบอกหนุ่ม
“หวังว่าเราสองคนคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป”
ผมรำพึงในใจพร้อมกับเสียงสะอื้นในอก แล้วค่อย ๆ
หันหน้ามองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
สมองมึนตึบคิดอะไรไม่ออกจนรถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากตัวเมืองขอนแก่นมุ่งหน้าออกนอกเมืองไปเรื่อย
ๆ
ผมนั่งเอาหัวพิงขอบหน้าต่างสายตาเพ่งออกไปข้างนอกมองดูต้นไม้ข้างทางด้วยสายตาที่เลื่อนลอย
น้ำตาที่เอ่อไหลโดนลมพัดกระจาย
คงเหลือไว้แต่คราบน้ำตาที่แห้งติดสองแก้ม รถวิ่งออกมาจากตัวเมืองขอนแก่นจนมาถึงมัญจาคีรีผมเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวด้วยความอ่อนเพลีย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น