เปิดเทอมปี 3 มาวันแรกก็ได้รับข่าวร้ายเลย
“ต๊ะ มึงรู้หรือยังว่าไอ้เชนติดคุก” ไอ้เชนที่ไอ้เจตพูดถึงคือ นายคเชน เพื่อนร่วมห้อง เป็นมือตบวอลเล่บอลของวิทลัย
“ยัง มันไปทำไรถึงติดคุก” ผมหันไปถามไอ้เจตด้วยความตกใจ
“ตอนปิดเทอมมันไปฆ่าคนตาย”
“เฮ้ย ไอ้เชนมันใจกล้าขนาดนั้นเลยหรอ”
“กูได้ข่าวว่ามันแย่งจีบสาวกัน แล้วทะเลาะกันเลยเผลอแทงคู่อริตาย นี่แหละ”
“อ๋อ ถ้าเรื่องผู้หญิงก็น่าจะเป็นไปได้”
ไอ้เชนหรือคเชน เป็นนักวอลเล่บอลรูปหล่อ
รูปร่างที่สูงของมันเพราะเป็นมือตบ ทำให้สาว ๆ กรีสกันตลอด
ส่วนใหญ่มีแต่หญิงมาให้ท่ามัน ใครดีใครได้ ใครเปใครได้
รุ่นพี่หญิงทั้งในวิทลัย นอกวิทลัยหลายคนหมดตัวไปกับไอ้เชน เพราะเปแข่งกัน
ได้ข่าวว่ามีหมอนวดมาติดพันมันด้วยซื้อให้ทุกอย่าง เท่าที่มันอยากได้
“ไปเยี่ยมมันมั้ย”
“เขาขังไว้ที่ไหน”
“คุกจังหวัด”
“เฮ้ย ทำไมขังไวจังเขาตัดสินแล้วหรอ”
“กูไม่รู้ แต่เขาบอกว่าที่สถานีตำรวจมันเต็ม”
เท่าที่ผมรู้มาคือถ้าคดียังรวบรวมหลักฐาน เขาจะฝากขังไว้ที่สถานีตำรวจ
ถ้าตัดสินแล้วถึงเอาเข้าคุก
“ไปวันไหนดี” ผมหันไปถามไอ้เจต ยังไงก็เพื่อนกันไปเยี่ยมสักหน่อยก็ดี
“เดี๋ยวกูถามน้องมันดูก่อน ว่าจะไปวันไหน” ไอ้เชนมีพี่น้อง 5
คน ผู้ชายล้วน โดยไอ้เชนเป็นลูกคนที่สอง พี่ชายคนโตของมันเรียนที่กรุงเทพ
ส่วนมันเรียนสายช่างคนเดียว และน้องมันอีก 3 คนเรียนสายสามัญ
น้องมันคนที่เอ่ยถึงคือไอ้ชิน หรือวาชิน เรียนโรงเรียนชายล้วน ม.3
ฐานะทางบ้านมันก็ถือว่าดีแต่ไม่ถึงกับรวย แม่เป็นครู พ่อรับเหมาก่อสร้าง
บ้านนี้ถือว่าเลี้ยงลูกได้ดีไม่เกเร
แต่กรณีของไอ้เชนน่าจะเกิดจากเหตุสุดวิสัยจริง ๆ
“งั้นมึงไปถามไอ้ชินดูนะ เมื่อไหร่บอกกูด้วย”
ไอ้เจตพอจะรู้จักไอ้ชิน เพราะมันเคยไปบ้านไอ้เชนหลายครั้ง
ส่วนผมไม่เคยไปบ้านไอ้เชน แต่เคยเห็นไอ้ชินและไม่เคยคุยกัน
***************
“ต๊ะพรุ่งนี้ว่างเปล่า” ไอ้เจตหันมากระซิบขณะที่กำลังเรียน
“มีไร”
“ไอ้ชินมันจะไปเยี่ยมไอ้เชน เลยว่าจะไปด้วย”
“วันธรรมดานี่นะ”
“เออ เห็นไอ้ชินบอกว่าพี่มันอยากได้อะไรนี่แหละ ไอ้ชินเลยจะเอาของไปให้ ไปดูก่อนแล้ววันเสาร์ค่อยไปอีกที”
“พรุ่งนี้เรียนเช้า แต่บ่ายไปเริ่มบ่ายสามโน่น เออ ว่าง ๆ ไปดิ”
“งั้นพรุ่งนี้ไปกัน”
“เออ”
*********************
วันนี้ผมกับไอ้เจตจะไปเยี่ยมไอ้เชนที่คุกกลางของจังหวัด
ผมแวะซื้อขนมหลายอย่างและนัดเจอกันกับไอ้ชินหน้าคุกกลางของจังหวัด
“ไงชินรอนานมั้ย” ไอ้เจตหันไปทักไอ้ชิน
ไอ้ชินหน้าตาหล่อเหมือนพี่ แต่ตัวไม่สูงเหมือนพี่
รูปร่างผอมบางแต่สมส่วน เรียน ม.3 ตัดผมเกรียนนุ่งชุดนักเรียนชายเรียบร้อย
ตามระเบียบเป๊ะ ความสูงเตี้ยกว่าผม
ผิดกับไอ้เชนที่สูงกว่าพวกผมเกือบคืบมั้ง สงสัยเพราะมันเล่นกีฬา
“เขาให้เยี่ยมนานมั้ยชิน” ไอ้เจตหันไปถามไอ้ชิน
“ถ้าวันหยุดก็นานเหมือนกันพี่ เกือบครึ่งชั่วโมงได้
แต่ถ้าเป็นวันธรรมดาไม่รู้ให้เยี่ยมนานเท่าไหร่
แต่วันนี้ผมแค่เอาของมาให้พี่เชน”
เราสามคนเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่เรือนจำ เพื่อขอเยี่ยมไอ้เชน
โดยเจ้าหน้าที่ตรวจร่างกาย ตรวจอาหารหรือของที่นำมาให้
สิ่งที่ไอ้เชนมันให้ไอ้ชินเอามาให้คือน้ำมันมวย กับผ้าก๊อต
“ไอ้ต๊ะ ไอ้ต๊ะ ไปไหนว๊ะ” ผมหันไปตามเสียง
“หวัดดีครับลุง” ลุงที่ผมพูดถึงคือลุงสมหมายพี่ชายป้าเจ้าของหอที่ผมพักอยู่ด้วย
“มึงมาทำอะไรกันที่นี่”
“อ้าวลุงทำงานที่นี่หรอ” ผมดูจากเสื้อผ้าลุงที่ใส่เป็นชุดสีกากีทั้งชุด
“เออ กูทำงานที่นี่แหละ”
“ผมมาเยี่ยมเพื่อน ได้ข่าวว่ามันฆ่าคนตาย คนนั้นไงลุง”
ผมชี้มือไปทางไอ้เชนที่มีผู้คุมพามันเดินออกมาแล้วไปที่ห้องเล็ก ๆ
“อ๋อ เด็กคนนั้นเอง ไม่น่าเลยว่ะ เสียอนาคตหมด”
“จะติดนานมั้ยลุง”
“ไม่กี่ปีหรอก เพราะได้ข่าวว่าคนตายก็นักเลงโตใช่ย่อยเหมือนกัน”
“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะ”
“เออไปเถอะ” ผมรีบเดินไปยังห้องที่เขาจัดให้เยี่ยม เห็นไอ้ชินนั่งคุยกับไอ้เชน โดยไอ้เจตนั่งนิ่งอยู่ห่าง ๆ
พอไอ้เชนเห็นหน้าผมมันรีบลุกขึ้นโผเข้ามากอดผมแน่น
มันสะอื้นหนักมากจนตัวโยน ผมรู้สึกว่ามีน้ำอุ่น ๆ
เปือกโชกที่บ่าผม ผมเอามือสองข้างโอบกอดมันแน่นพร้อมเอามือลูบที่หลังมันเบา
ๆ
“เฮ้ยใจเย็น สู้ สู้ ว่ะเพื่อน พวกกูเป็นกำลังใจให้”
ผมไม่รู้จะปลอบอะไร ได้แต่บอกให้มันสู้ ไอ้เชนยิ่งกอดผมแน่นขึ้นกว่าเก่า
“กู ไม่น่าใจร้อนเลย” ไอ้เชนกอดผมแน่นขึ้นพร้อมรำพึงข้างหูผมเบา ๆ
“มึงไม่เคยต้องโทษ ที่ทำลงไปเพราะเป็นการป้องกันตัว ไม่น่าจะโดนโทษหนักนะ”
“ขอบใจว่ะ”
“เดี๋ยววันหยุดกูมาเยี่ยมอีกที วันนี้เขาให้เยี่ยมได้ไม่นาน”
ผมคุยกับมันได้ไม่กี่คำเจ้าหน้าที่ก็มาบอกว่าหมดเวลาเยี่ยม
ไอ้เชนกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
ก่อนที่จะคลายแขนออกแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมเจ้าหน้าที่
หน้าตาไอ้เชนเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
พอพ้นประตูเรือนจำ ไอ้เจตยิงคำถามทันที
“มึงพูดอะไรกับไอ้เชน มันถึงร้องไห้หนักขนาดนั้น”
“ยังไม่ทันได้คุยเลย พอมันเจอกูมันก็ต่อมน้ำตาแตก”
“ทีกูเข้าไป มันแค่พูดหวัดดี แล้วก็ขอบใจที่มาเยี่ยมมัน
ไม่เห็นมันโผเข้ามากอดกูเหมือนมึงเลย” ไอ้เจตมีอาการน้อยใจนิด ๆ
พร้อมกับเก็บความสงสัยไว้ในใจ
“มึงก็กลับไปถามไอ้เชนมันดิว่าทำไมไม่กอดมึง...ไอ้นี่”
“พี่เชนแทบไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยนะ
ผมเองก็เพิ่งเห็นพี่เชนร้องไห้ครั้งแรกยังตกใจเลย”
ไอ้ชินหันมามองหน้าผมแบบสงสัย
“อ้าวทำไมล่ะ” ผมหันไปทางไอ้ชิน
“ก็เวลาอยู่บ้านพี่เชนก็จะเก็บตัว หรือไม่ก็ซ้อมแต่ตบลูกบอล
หรือไม่ก็คุยแต่กับหญิง ขนาดวันที่เขาพาตัวมาที่นี่พี่เชนยังไม่มีน้ำตาเลย
เอาแต่ก้มหน้านิ่ง” ไอ้ชินพูดไปสงสัยไป
“ไม่มีอะไรหรอก พี่เป็นหัวหน้าห้อง เคยติวให้มันหลายครั้ง
มันคงซาบซึ้งมั้ง”
ผมเองก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไมไอ้เชนมันมากอดผมแน่นแล้วก็ร้องไห้
ทีกับไอ้เจตมันไม่เห็นทำแบบนี้
“แล้วพ่อกับแม่ว่าไงชิน” ผมหันไปถามไอ้ชิน
“เห็นพ่อบอกว่ากำลังหาทางช่วย แต่แม่ร้องไห้ทุกวันเลย”
“ก็แน่ละลูกทั้งคนนี่นา” ไอ้เจตพูดออกมาแบบรำพึง
“แล้ววันนี้ทำไมพ่อกับแม่ไม่มาล่ะ”
“พ่อไปธุระ ส่วนแม่ติดสอน อีกอย่างบอกทำใจไม่ได้ที่จะมาเห็นพี่เชนอยู่ในคุก แม่เลยให้ผมมาแทน”
“ปกติเขาไม่ให้เด็กมานี่หว่า ใช่มั้ยต๊ะ” ไอ้เจตเกิดความสงสัย
“กูไม่รู้ว่ะ แต่เมื่อกี้ก็เหมือนสำนักงานทั่วไปนะ
ดูไม่เหมือนคุกเลย ไอ้เชนก็ไม่ได้ใส่ชุดนักโทษ หรือใส่กุญแจมืออะไรนี่หว่า”
ผมจินตนาการว่านักโทษที่อยู่ในคุกต้องใส่ เสื้อลายขวาง หรือชุดสีน้ำตาล
แล้วมีกุญแจมือ กับโซ่คล้องข้อเท้า เดินลากออกมาจากห้องขัง
นี่ก็เป็นครั้งแรกของผมที่เดินเข้ามาในคุก
สภาพแวดล้อมก็เหมือนสำนักงานทั่วไปมีเจ้าหน้าที่เรือนจำทำงาน
มีห้องให้ญาติมาพบ
“เออ...กูก็ว่ามันยังไงไม่รู้ว่ะ”
“เออ ๆ ช่างมันเถอะ แล้วไปไหนต่อชิน”
“ผมไปเรียนต่อครับ”
“เค งั้นแยกกันตรงนี้นะ”
“หวัดดีครับพี่ต๊ะ พี่เจต”
“หวัดดี” ผมกับไอ้เจตพูดแทบจะพร้อมกัน
เราแยกย้ายกัน ไอ้ชินกลับไปเรียน ส่วนผมดูนาฬิกาแล้วอีก 2 ชั่วโมงถึงเรียนภาคบ่าย
“ต๊ะไปห้องสมุดกัน”
“เออดีเหมือนกัน” พอถึงวิทลัยผมสองคนเลือกมุมหาที่อ่านหนังสือ
ตอนแรกว่าจะกลับหอ
แต่อยากหาหนังสือกฎหมายอาญามาลองอ่านดูว่าพอมีช่องทางไหนได้บ้างที่จะช่วยไอ้เชนได้
ผมเดินหาหนังสือกฎหมายได้สองสามเล่ม
กลับมาอีกทีเห็นแต่กระเป๋าผมกับของไอ้เจต แล้วตัวมันไปไหน ผมหันซ้ายหันขวา
เห็นไอ้เจตนั่งหลบมุมอยู่โดยมีใครนั่งข้าง ๆ ผมค่อย ๆ ย่องไปดู
เห็นไอ้เจตนั่งพิงฝาห้องโดยมีไอ้หยกเอาล้วงมือเข้าไปในกางเกงไอ้เจต
“มึงสองคนไปตายอดตายหยากมาจากไหน”
“ไอ้เหี้ยหยกนะดิ แม่งจะลากกูไปหลังวิทลัย
กูไม่ยอมแม่งเลยลากกูมามุมนี้” ไอ้หยกมันช้อนหางตาขึ้นมามองผมนิ่ง
แต่มือมันยังคงล้วงควยไอ้เจตไม่หยุด
“งั้นไปหอกู จัดการเย็ดแม่งฉลองเปิดเทอมใหม่เลย”
“ไม่เอา” ไอ้หยกตอบเสียงแข็ง
“แล้วมึงมาเล่นควยกูทำไม” ไอ้เจตหันไปถลึงตาใส่ไอ้หยก
“ทำไม เดี๋ยวนี้เล่นไม่ได้หรอ ทีเมื่อก่อนยังเล่นได้”
“นี่มันห้องสมุด”
“แหมพี่เจตทำยังกะไม่เคยงั้นแหละ”
“เดี๋ยว ๆ นี่หมายความว่ามึงสองคนเคยมาทำแบบนี้กันที่ห้องสมุดแล้วหรอ”
“เคยดูดมาแล้วด้วย” ไอ้หยกสารภาพ ส่วนไอ้เจตหน้าแดงสุกปลั่งไม่รู้เงี่ยนหรือโกรธไอ้หยก
“เหี้ยหยกมึงจะพูดทำไม”
“ปิดเทอมตั้งหลายเดือน คิดถึงพี่เจตจะตาย” ไอ้หยกพูดไปมันขยำควยไอ้เจตไป เอาหน้าซุกไปที่อกไอ้เจตแบบออดอ้อน
“งั้นตามสบายเถอะ ขยำให้หายคิดถึง” ผมเดินหนีออกมาจากมุมที่มันสองคนนั่งล้วงควยกัน
“ไอ้ต๊ะมึงจะไปไหน” ผมหันมายักคิ้วใส่ไอ้เจตแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้องสมุด
ตอนแรกว่าจะอ่านหนังสือหมดอารมณ์อ่าน ก้มดูนาฬิกาอีกชั่วโมงกว่า ๆ ถึงจะเข้าเรียนเลยเดินออกมานอกวิทลัยแล้วกลับหอทันที
พอเปิดประตูห้องแล้วเข้าไปล้างมือ
“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใครว๊ะ” ผมเดินออกจากห้องน้ำไปเปิดประตูห้อง
พอประตูแง้มได้ไอ้เจตก็พุ่งพลวดเข้ามาทันที โดยมีไอ้หยกตามเข้ามาติด ๆ แล้วมันเข้าไปยืนกอดไอ้เจตแน่น
“พี่เจตอย่าโกรธหยกนะ หยกขอโทษ”
“พวกมึงเป็นเหี้ยไรกัน”
“เหี้ยหยกนะดิ
บอกให้หยุดก็ไม่หยุดจนอาจารย์เดินมากูตกใจเลยรีบวิ่งออกมานี่
ไม่รู้เมื่อกี้จารย์เห็นหรือเปล่า แม่งห้ามแล้วก็ไม่ฟัง”
“มึงนี่ก็เหลือเกินนะไอ้หยก” ไอ้หยกยังคงกอดไอ้เจตนิ่ง
“หยกขอโทษนะพี่เจตนะ ทีหลังหยกไม่ทำในห้องสมุดอีกแล้ว”
ผมนึกขำอยู่ในใจไอ้เหี้ยหยกนี่แม่งก็ร้าย มันบอกว่าไม่ทำในห้องสมุดอีกแล้ว
แสดงว่าที่อื่นมันไม่ปล่อยให้ไอ้เจตลอยนวลแน่ 5555555555555555
มันสองคนนั่งลงที่เตียงนอนผม โดยไอ้หยกยังคงกอดเอวไอ้เจตไว้นิ่ง
“กูให้เวลา 30 นาที จัดการไอ้หยกให้เรียบร้อย เดี๋ยวกูมา”
“มึงจะไปไหน” ไอ้เจตหันมาถามผมเสียงแข็ง
“ไปคุยกับป้าเจ้าของหอ”
“ไม่ต้องไปไหนเลย ถ้ามันอยากแดกก็ให้มันแดกตรงนี้แหละ
มึงอยู่เป็นพยานด้วย”
ไอ้เจตหันไปตะคอกใส่ไอ้หยกเสียงแข็งจนไอ้หยกหน้าเริ่มถอดสี เหมือนจะร้องไห้
“มึงก็ไปแกล้งไอ้หยกมัน ดูดิมันจะร้องไห้แล้ว”
“กูแกล้งที่ไหน วันนี้กูโกรธจริงโว้ย แม่งไม่รู้จักเวล่ำเวลา”
ไอ้เจตมันหันหน้าไปประชันหน้ากับไอ้หยก
มันกระชากเสื้อนักศึกษาไอ้หยกจนกระดุมขาดหมด
แล้วถอดกางเกงไอ้หยกออกอย่างรวดเร็ว
ไอ้หยกเองก็ตกใจกลัวจนควยหดเหลือไม่ถึงนิ้ว ผมยืนดูอยู่ห่าง ๆ
ว่าไอ้เจตมันจะเล่นอะไรต่อ
“เควาย” ไอ้เจตมันยื่นมือมาทางผม ผมรีบหยิบให้มัน
มันบีบใส่นิ้วแล้วเอาไปป้ายที่ตูดไอ้หยก แล้วแทงนิ้วเข้าไป
ไอ้หยกมีอาการขัดยืนเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้ไอ้เจตทำ
พอรูตูดไอ้หยกชุ่มเควายไอ้เจตจับไอ้หยกหมอบลงกับพื้นแล้วให้มือเกาะที่ขอบเตียง
มันจับปลายควยให้ตรงรูตูดไอ้หยก แล้วแทงพลวดเดียวเข้าไป
ไอ้หยกถึงกับสะท้าน
“เบาพี่เจต หยกเจ็บ”
“เจ็บซิดี มึงจะได้เข็ด”
ไอ้เจตจับเอวไอ้หยกมั่น
แล้วกระแทกควยใส่แบบไม่ปราณีอย่างต่อเนื่องและรุนแรง
ผมยืนดูการกระทำของไอ้เจตกับไอ้หยกไม่กี่นาทีไอ้เจตก็กระตุก
ปล่อยน้ำควยใส่ตูดไอ้หยก
มันจับไอ้หยกขึ้นแล้วกดให้นอนราบไปบนเตียงโดยมันตามขึ้นไปติด ๆ
โดยที่ควยมันยังไม่หลุดจากตูดไอ้หยก
ไอ้หยกมันเอามือมากดตูดไอ้เจตไว้แน่น คงกลัวควยไอ้เจตหลุด มันนอนคว่ำหน้านิ่งหลับตาพริ้ม
ส่วนไอ้เจตก็กอดไอ้หยกแน่นจากข้างหลัง
“เสียวมั้ยหยก”
“เสียวมากเลยพี่เจต” ผมมองดูใต้เตียงมีหยดน้ำควยพุ่งเต็มใต้เตียงแสดงว่าไอ้หยกเองก็น้ำแตก
“ไอ้เหี้ยมึงสองคน หมายความว่าไงว๊ะ” ผมงงกับพฤติกรรมไอ้สองคนนี้
ไอ้เจตลืมตาขึ้นมามองผม แล้วมันก็หลับตาซบหน้าลงไปที่ต้นคอไอ้หยก แล้วนอนกอดกันนิ่ง
ผมนึกอยู่ในใจว่าไอ้สองคนนี้สร้างเรื่องมาเย็ดกันที่หอผมแน่นอน
แต่ผมก็ไม่เคยขัดที่มันสองคนจะมาเย็ดกันที่หอผม เพราะไอ้เจตก็มีกุญแจ
แต่มางงตรงที่ว่ามันจะมาเย็ดกันผมก็ไม่เคยขัด
แต่ทำไมต้องสร้างเรื่องขนาดนี้ ผมเดาไม่ออก ปล่อยให้มันสองคนนอนพักเอาแรง
ส่วนผมลงไปคุยกับป้าเจ้าของหอ
โดยจะขอให้ลุงสมหมายพี่ชายป้าที่ทำงานในเรือจำช่วยหาทางออกเรื่องของไอ้เชน
เพื่อช่วยเพื่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น