ปี 2525 ผมได้โควต้ามาเรียนต่อที่วิทยาลัยเทคนิคในตัวจังหวัด เกณฑ์การคัดเลือกเด็กคือเป็นเด็กเรียนดีและยากจน ซึ่งผมไม่มีคุณสมบัติเหล่านั้นเลยเพราะการเรียนก็งั้นๆ ฐานะทางบ้านก็เข้าขั้นดี แต่รายการนี้ไม่มีเด็กคนไหนสนใจสมัครและอยากมาเรียนสายช่างเลย ทุกคนอยากจะเรียนแต่สายวิทย์กันทั้งนั้นซึ่งก็รวมถึงผมด้วย
พ่อผมเป็นกรรมการของโรงเรียนและค่อนข้างสนิทกับครูทุกคนในโรงเรียนเลยทำให้ผมเป็นเป้าหมายหลักในการถูกคัดสรรตามโควต้าเพราะไหน ๆ เขาก็ให้โควต้าเข้าไปเรียนโดยไม่ต้องสอบแล้ว อีกทั้งปีนี้เพิ่งเป็นปีแรกที่ได้โควต้ามาด้วย ถ้าไม่ส่งเด็กเข้าเรียนตั้งแต่ปีแรกรับรองปีต่อไปลำบากแน่ถ้าจะขอโควต้าแบบนี้
ครูแนะแนวเล็งเป้าหมายมาที่ผมถามว่าพ่อว่างไหมเย็นๆ ครูจะแวะไปไหว้ท่าน ตอนนั้นผมไม่รู้จุดประสงค์ของครูแนะแนวก็บอกว่าพ่อจะว่าง ๆ ก็ประมาณบ่ายกว่า ๆ คือบ้านผมค้าขายช่วงเช้าจะขายของดีไปจนถึงเที่ยง พอบ่าย ๆ เริ่มซา และจะมาขายดีอีกครั้งก็ประมาณ 4 โมงเย็นกว่า ๆ เพราะเขาเลิกงานแล้วมาซื้อของ
ผมเลิกเรียนบ่าย3 กลับมาถึงบ้านเห็นครูแนะแนวนั่งคุยกับพ่อและแม่ตรงโต๊ะหน้าบ้านผมยกมือไหว้แล้วก็วิ่งจู๊ดไปเปิดทีวีดูรายการโปรดการ์ตูนช่อง9
ผมได้ยินครูแนะแนวทั้งหว่านทั้งล้อมว่าถ้าได้เรียนสายช่างนี้อนาคตเป็นวิศวกรแน่นอนแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะคิดว่าตัวเองไม่สมัครคงไม่เกี่ยวกับผมแน่นอน
และแล้วหลังจากนั้นไม่นานก็มีบัญชาจากพ่อว่าผมต้องไปเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคที่ตัวจังหวัด
“ผมไม่ได้สมัครไว้นะพ่อ นี่ก็เลยวันรับสมัครเขาตั้งนานแล้ว”
“มึงไม่ต้องกลัวกูอำนวยความสะดวกสมัครให้มึงเรียบร้อยแล้ว” พ่อผมใช้อำนาจและวาจาสมัยพ่อขุนรามคำแหงมาใช้บังคับทันที
“ไอ้ต๊ะมึงก็ทำตามพ่อมึงเถอะ พ่อเขาอาบน้ำร้อนมาก่อน พ่อเขาย่อมรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร” เสียงลอยมาจากหลังบ้านผมหันไปดูเห็นแม่กำลังเดินถือกับข้าววางบนโต๊ะกินข้าว
ผมทั้งอึ้ง ทั้งจุกในอก พูดไม่ออก คุยกับเพื่อน ๆไว้เยอะว่ายังไงก็ต้องได้ไปเรียนต่อสายวิทย์แน่นอน ถ้าไม่ใช่จังหวัดใกล้เคียงก็อาจเป็นที่กรุงเทพ
อีกไม่ถึงสองสัปดาห์ผมจะต้องสอบปลายภาคเพื่อจบม.3 ผมแทบไม่อยากไปสอบ เพื่อน ๆ ถามก็ไม่บอก ส่วนคนอื่นมันคุยฟุ้งว่ามันไปสมัครสอบที่โน่นที่นี่มา ส่วนผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะเขียนใบสมัครเพราะพ่อเขียนให้เสร็จ
ถึงวันต้องเดินทางมาเรียนในตัวจังหวัดตามบัญชาของพ่อ พ่อกับแม่มาส่งถึงหอที่จะพัก ผมนึกในใจว่าพ่อกับแม่กูมาหาไว้ตอนไหนว๊ะ ลักษณะของหอสองชั้น ชั้นล่างก่ออิฐถือปูน ชั้นบนเป็นไม้ มีอยู่ชั้นละ 10 ห้องมีทางเดินและระเบียงหน้าห้อง มีห้องน้ำรวม 2 ห้องด้านหลังหอซ้ายขวา
ผมเข้าไปในบ้านเจ้าของหอผมตกใจเห็นเพื่อนที่เรียนโรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้องชื่อสาทร แต่ผมเรียกมันว่า “ไอ้ดอน”ผมรีบเดินไปหามันถามว่ามาทำไมมันบอกว่ามันได้โควต้ามาเรียนเทคนิค ผมร้องเฮ้ย ไหนบอกว่าไม่มีใครสมัครไง ผมหันไปมองหน้าแม่ผมเพื่อหาคำตอบ พ่อผมเหมือนรู้ใจผมว่าจะถามอะไรพ่อเลยบอกว่า
“เขาให้โควต้าโรงเรียนบ้านเรา2 อัตรา คือช่างไฟฟ้า 1 คน และช่างเชื่อม 1 คนพ่อก็เห็นว่าลูกแม่ไหม(แม่ไหมคือแม่ไอ้ดอน ชื่อจริงแกชื่อไหมทอง แต่แกไม่ชอบให้ใครเรียกว่าทอง ชอบให้เขาเรียกว่าไหม และพวกผมก็จะเรียกพ่อแม่เพื่อว่าพ่อแม่และพ่อกับแม่ก็จะเรียกด้วยโดยใส่ชื่อตาม อย่างที่พ่อผมแม่ผมเรียกแม่ไอ้ดอนว่าแม่ไหม แม่ไหมก็จะเรียกแม่ผมว่าแม่จิตรหรือเรียกพ่อผมว่า พ่อคมหรือพ่อคมสัน พ่อกับแม่ก็เลยคุยกันว่าน่าจะมาพักด้วยกันจะได้คอยดูแลกันและมีเพื่อนด้วย)
ผมหันไปมองหน้าเพื่อนเหมือนโดนหลอกมาขายตัวยังไงยังงั้น นึกในใจว่าพ่อกูกับแม่ไหมแม่ของไอ้ดอนไปคุยกันตอนไหนว๊ะ
“ดอนมึงสมัครตอนไหน” ผมหันไปตามไอ้ดอน
“กูสมัครที่ไหนล่ะ เมื่อสองวันก่อน แม่กูมาบอกว่าให้กูมาเรียนที่นี่และมาพักกับมึง” ผมงงเป็นไก่ตาแตกเข้าไปอีกแสดงว่าผู้ใหญ่คุยกันเองเออเองกันหมดเลย
“เดี๋ยวพวกผมจะเอาของลูก ๆไปเก็บก็จะขอตัวกลับเลยนะครับ ว่าจะไปซื้อจักรยานให้เขาสักคันจะได้ถีบไปเรียน” ผมได้ยินพ่อผมพูดกับเจ้าของหอ
“ว่าจะดูมอเตอร์ไซด์ให้เขาแต่มันอันตรายเนื้อหุ้มเหล็ก ที่เรียนก็ไม่ไกลมาก ถีบจักรยานยังไม่ทันเหนื่อยหรอกถึงแล้ว” แม่ผมสำทับอีกครั้งก่อนยกมือไว้แล้วไปที่ห้อง
ผมกับไอ้ดอนได้นอนชั้นล่างหน้าห้องเขียนชื่อว่า A1 นึกในในว่าคงเป็นห้องแรก ภายในห้องเอาโต๊ะทำเป็นเตียงสูงประมาณ 80เซนติเมตร ไม่มีที่นอนให้ เพราะผมกับไอ้ดอนเตรียมเครื่องนอนมากันเอง ก็มีที่นอนยัดนุ่นแบบพับ 4 ท่อน หมอนคนละ 1 ใบ ในห้องก็จะมีตู้กับข้าว โต๊ะเล็ก ๆเหมือนไว้อ่านหนังสือและเก้าอี้ 1 ตัว ความกว้างของห้องประมาณ 3 คูณ 4 เมตร ก็เกินพอสำหรับเด็ก ๆ อย่างพวกเรา ไม่มีแอร์ไม่มีพัดลมใดๆ เพราะเจ้าของหอเขาบอกว่าถ้าจะมีพัดลมขอเพิ่มค่าไฟ 100 บาทต่อเดือน ส่วนเตารีดและหม้อหุงข้าวไม่คิดเงินเพิ่มเพราะเป็นปัจจัยพื้นฐาน ผมนึกอยู่ในใจว่าแล้วงี้คงนอนกันร้อนขี้สุกเลยมั้ง ผมมารู้ทีหลังว่าค่าเช่าหอเดือนละ 400 บาท แต่เขาเก็บเป็นเทอม (ประมาณ 4 เดือน) คือเก็บครั้งเดียว 1600 บาท ก่อนเข้าไปอยู่ ไม่ต้องมีมัดจำเพราะไม่มีทรัพย์สินอะไรพอจะแบกไปขายได้เลย ดังนั้นเรื่องไม่มีเงินจ่ายค่าหอไม่ต้องห่วงเลย
เมื่อวางของและสำรวจสภาพเสร็จแล้วผมให้ไอ้ดอนรอที่หอ เพราะผมจะไปซื้อจักรยานและหม้อหุงข้าวกับพ่อและแม่ผม ส่วนแม่ไหมแม่ไอ้ดอนก็ไปด้วยเพราะเขาจะติดรถบ้านผมกลับบ้านพร้อมกันเลย
บ้านผมอยู่ต่างอำเภอห่างจากตัวจังหวัดประมาณ150 กิโลเมตร มีรถยนต์ประจำทางไม่กี่เที่ยวต่อวันในการเดินทาง แต่บ้านผมมีรถกระบะ จึงไม่เป็นอุปสรรคในการเดินทาง ถ้าเดินทางจากตัวจังหวัดถึงบ้านผมก็จะผ่านบ้านไอ้ดอนก่อน อีกประมาณ 10 กิโลเมตรก็ถึงบ้านผม แม่ไหมจึงกลับด้วยกับบ้านผมซึ่งก็เป็นเหตุการณ์ปกติของคนในหมู่บ้านที่เวลาไปไหนมาไหนก็จะอาศัยกันแบบนี้
แม่ผมเลือกจักรยานยี่ห้อเฟรสสัน แฮนสูง ๆ เหมือนผู้หญิงถีบ มีตะกล้าใบเล็ก ๆ ด้านหน้าและที่ปวดใจหนักแม่เลือกสีชมพูอีกต่างหาก ซึ่งผมอยากได้แบบเสือหมอบ แต่แม่ให้เหตุผลว่า ถ้ามึงเรียนจบแล้วจะได้เอาไว้ให้พี่สาวมึงถีบไปตลาดได้ โหหลักสูตร ปวช. 3 ปี จักรยานมันจะเหลือซากถึงพี่สาวกูเป่าว๊ะนี่ผมนึกอยู่ในใจ
เมื่อได้จักรยานแล้วพ่อก็ให้ผมถีบตามแกไปซื้อหม้อหุงข้าวขนาดย่อมๆ 1 ใบ และเตารีด 1 อัน ผมเอาใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยานแล้วก็ร่ำลาพ่อกับผม่
“ตั้งใจเรียนนะลูก อย่าเกเรอันไหนไม่ดีก็อย่าไปยุ่งเพื่ออนาคต พ่อกับแม่อยากให้ลูกได้ดีจะได้เป็นที่พึ่งยามแก่เฒ่า ลูกชอบเรียนอยู่แล้วคงไม่น่ามีปัญหา” แม่ผมสาธยายยาวยืด ผมนึกในใจผมชอบเรียนนะจริง แต่ผมไม้อยากเรียนสายช่าง
“ต๊ะ..แม่ฝากดอนด้วยนะ มันไม่เคยจากบ้านไปไหนเลยดูแลกันนะ” แม่ไหมหันมาลูบหัวผมแล้วก็สั่งให้ผมดูแลไอ้ดอน ผมอยากตะโกนดัง ๆ ว่าผมเองก็ไม่เคยไปไหนไกล ๆเหมือนกันครับแม่ไหม แต่ก็ได้แต่คิด พยักหน้างึก ๆ เหมือนรับปาก แล้วยกมือไหว้ พ่อกับแม่และแม่ไหมก็ขึ้นรถขับออกไปอย่างช้า ๆ
ผมถีบจักรยานคันใหม่มาตามเส้นทางที่ผมไม่คุ้นเคยมองซ้ายมองขวาดูสภาพแวดล้อมไปเรื่อย ๆ ค่อย ๆ จำเส้นทางด้วยเดี๋ยวหลงไม่ถึง 10นาทีผมก็ถึงทางเข้าหอผมลงจอดค่อย ๆจูงไม่กล้าถีบขึ้นไปเพราะถนนมันต่ำกว่าพื้นฟุตบาทกลัวหม้อหุงข้าวกับเตารีดที่ซื้อมาใหม่กระเด็นออกจากตะกล้า อีกอย่างผมก็ถีบจักรยานไม่ค่อยแข็งด้วย ผมเข้ามาถึงก็เห็นไอ้ดอนกำลังกวาดห้องจัดของ
“เออ......ต๊ะมึงจะนอนตรงไหน กูขอนอนติดหน้าต่างนะ มึงนอนตรงนี้แล้วกัน” ไอ้ดอนมันเลือกนอนริมหน้าต่าง เพราะเตียงมันวางด้านนึงชิดหน้าต่างพอดี แหมเลือกมุมดีเลยนะแล้วมึงจะถามกูหาพระแสงอะไรว๊ะ หรือมีที่อื่นให้เลือก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น